ne zaman bir gönül dostu görsem pamuk ellerini tutarak dillendirdiğim bir cümle. kavganın
kalleşliğin olmadığı tertemiz bir dünya kurmanın hayaliyle küçük bedenini taşıyan ilkokul
çocukları görürüm bazen. ağlarım bir otopark kahyasının bakışlarının ortasında. tutup sarılasım
gelir o yavrucağı. sevgi, bizi var edecek, yarınlara taşıyacak tek duygu. hep sevmeli daha çok
sevmeliyiz. anca öyle aşılır tüm engeller. hepimiz sonunda ölmeyecek miyiz? neyi paylaşamıyoruz ki? ahhh ilkbahar çicekleri...
