sözlük yazarlarının söylemek istedikleri

çok sinirli hissediyorum. içimde bir şeyleri parçalama isteği falan var. zaten regl olunca bana bi haller oluyor. böyle bi gereksiz duygusal haller falan. bunaldım. zaten hastalığımı da tam atlatamadım. sözlüğe giriyorum yazacak başlıkta yok. benim de aklıma gelmiyor. gerçekten niye bu kadar aptalız merak ediyorum. neyse, bunları boşverin de.. bana niye hislerim çok sahte geliyor? size de oluyor mu? bir şeyler hissettiğime eminim ama çok sahte. kendimi mi kandırıyorum ne.. şimdi de üzgün hissediyorum. ağlayasım var ama ağlamak için aklıma bi sebep gelmiyor. gözlerimin dolduğu ile kalıyorum. sorun ne anlamıyorum. aslında anlıyorum ama anlamıyorum gibi de. bir türlü huzur bulamıyorum. her şey çok anlamsız. aklıma saçma sapan şeyler geliyor. düşünmüyorum işte. ne diye aklıma düşünecek şeyler geliyor? saçma duruyor da değil aslında. neyse. kendimi neden bilgisiz biri gibi hissettiğimi buldum sanırım. baştan söyleyeyim bu bir farkındalık meselesi değil. bildiğim tek şey hiçbir şey bilmediğimdir demiyorum. benimkisi bir hissiyat meselesi. nedenini buldum galiba. sizlerde nasıl işliyor bilmiyorum ama ben ihtiyacım olana kadar bir şey bilmem ve maalesef ki günlük hayatta bilgiye pek ihtiyacım olmuyor. ayrıca ben de ihtiyaç olacak alanlar yaratmıyorum. ihtiyacım olduğu anda bu bilgilere erişim sağlayabiliyorum. mesela ben kendimi müzik bilgisi olmayan biri olarak tanımlarım ama bir ortamda bu konuyla ilgili konuşulursa daha önceden aşinalığım varsa taşlar yerine oturur veya konuyla ilgisi olmasa bile bildiğim bir şey o konuda bana yardımcı olacaksa hatırlıyorum. bakın işte bunu çok tuhaf ve harika buluyorum. beynin bu kadar müthiş işlemesi harika değil mi? mesela nasıl müzik ile sporu bağdaştırıp bana o bilgiyi hatırlatabiliyorsun? hayran kalmamak elde değil. öyle değil mi sizce de? sanırım ben çok yalnızım. bu da bildiklerimin kuytu köşede kalmasına ve gelişmemesine neden oluyor. off ama yalnızlık çok rahat. konfor alanım öyle çekici geliyor ki anlatamam. kafamın içinde yaşayabilirim. bu kötü bir şey di mi? öyle varsayıyorum. keşke yazarlık kabiliyetim olsaydı. bak işte şimdi bunu dedim ya beynim beni yalancı çıkarıyor. mesela şimdi düşünmek çok yorucu diyeceğim ama arkadaşlar ben düşünmüyorum. ne zaman düşündüğümün farkında mı değilim yoksa kafamın içi gerçek manada boş mu bilmiyorum ama yok yani. bana düşünüyormuşum gibi gelmiyor ama bunun ağırlığını yaşıyorum. nasıl oluyor bu? bir insan nasıl düşündüğünün farkında olmaz? saçma sapan konuşuyorum işte.