Herkesin kendince bi' fikri, söyleyecek sözü, haklı tarafları muhakkak vardır. Bu, kim olursa olsun geçerlidir; yalnız hata ve yanlış çok karıştırılan kavramlar: Hata bilmeden, yanlış bile isteye yapılana denir. Benim eş, dost, akrabamda; köyüm, ilçem, ilimde tanış olduğum hiçbir kimse yok ki Osmanlı zamanında saray görevlisi, paşa, amir, memur ya da herhangi bir zenginliği olsun. Sonuçlara bakarım ben. Nedenler ve nasıllar sonraki iş. Sen katile kelepçe takmadan, içeri atmadan mı neden öldürdüğünü sorarsın? Sonuç cinayetse; nedenlerden önce suçluyu tevkif etmeli. Osmanlı yanlış yapmıştır: Devletin tüm kademelerine soyu Türk olmayan kim varsa doldurmuş ve bizim dedelerimiz yamalıklı urbalar, delik çarıklarla garibanlığın zirvesine fukaralığın nirvanasına erişmişler. Üç kıta yedi iklimde dünyayı titreten o devin -benzetmesi biraz ayıp olacak ama- afedersiniz kesip attığı tırnak kadar değeri yok muydu benim dedelerimin? Neden o asil beyzadenin elindeki süslü baston kadar ederimiz olmamış? Övündüğümüz dünyaca ünlü mimarımız Sinan dahi devşirme. Doğruya doğru... Cumhuriyet çocukları olmamız gerekirken bizler olmadık saplantıların müridi oluverip çıktık. Olacak iş mi, a canım? Son tahlilde, değil kıçınızı nerenizi yırtarsanız yırtın; hasedinizden kazım kazım kazının isterseniz, yine de gerçeği değiştiremezsiniz: Atatürk'ün kesip attığı tırnak bile olamayacak Yahudi Cesaret Madalyalı bir BOP Eşbaşkanı'nının ismi, 7 kere gondiklediğini 8.ye de gondikleyen Süleyman Demirel kadar belki hatırlanır; ama bin yıl da geçse "Türkiye'yi kim kurdu" sorusunun cevabı değişmez. Çatlasanız da patlasanız da...
