Bencil olduğum bir konu.
Ölmek istediğim kadar sevdiğim insana herhangi bir şey olmasını istemem.
Hatta öyle bir bencillik ki sevdiğimden önce ben öleyim, o ölümü görmeyeyim isterim.
Babamın gözlerimin önünde gidecek gibi olduğunu gördüm, görme ihtimalim var.
Hatta öyle ki Beraber yediğimiz son yemek, son anı, son gülümseme sanmıştım bir anda bir gün. Her şey sondu sanki. Evde ikimizden başka kimse de yoktu. Ellerim öyle bir titriyordu ki telefonu tutamadım bile ambulansı arayabilmek için. Anlatılmaz böyle anlar, yaşanır. Böyle bir durumda ölüm güzel bir şey midir ki? Benim için, Tek dayanağım babamken hiç.
Ölüm güzel şey belki. Ancak kendinizde meydana geldiği sürece. Bu da göreceli, kurtulma kavramıyla doğru orantılı bir durum.
