devlet denen toplumsal organizasyonun para ve güç yapısının kalitesi (toplumsal mutabakat-sözleşme açısından anayasa olur ki; başka bir tartışma konusu) sağlıklı işleyebilmesi için bu organizasyonda yer alan yaşayan aidiyet duygusu ile bağlı olan her bireyin kalitesi ile orantılıdır.
daha basit anlatmak örneklemek gerekirse; bir yurttaş sokakta başkasına, evinde eşine çocuğuna, iş yerinde emeğine, başkalarının hakkına hukukuna nasıl davranıyorsa devlet de insanlara öyle davranır.
çünkü; devlet denen organizasyonu bu insanlar meydana getiriyor.
yapılan devlet eleştirisi veya övgüsü aslında bu devlet denen organizasyonu ve bunun işlerliğinden sorumlu insanları yönetici olarak seçen insanlara yapılan eleştiri olmalıdır.
kalite arz-talep dengesinin yansımadır.
topluma yön veren sanatçılar siyasetçiler devlet denen organizasyonun ve bu devletin var olmasında sürmesinde işlerliğinde etken olan tek güç halkın yansımadır.
bunun için sanatçılar ve siyasetçiler-idareciler devlet nimetlerini ayrıcalıklarını en çok kullanan kesim olarak daha dikkatli olmalı.
eskiden sanatçılar devlet veya devlet idaresinde siyasi kişilik görüş parti vb açısından açıklama yapmaz, toplumda her kesimin olduğu ve bu her kesim de devlet denen yapının parçası olduğunu bilerek onların katkıları elde etmiş oldukları ayrıcalık nimetler hatırına susardı.
ideolojik solcu veya sağcı olsalar bile bunu açıklasalar bile falanca parti filanca lider demezlerdi, eskiden haya vardı edep vardı.
milliyetçiyim diye mhp bahçeliye, dindarım diye akp erdoğan, ulusalcı atatürkçü solcu vb gerekçelerle kılıçdaroğlu chp demezlerdi.
devletin nimetlerinden faydalanıp devletin %70 kesimini yok sayan açıklamalar olmazdı eskiden.
yok köprü edebiyatı yapmazlardı ki zaten bunlar yapılması gereken sıradan görevler ve bunlar bu devlet denen ülke insanının eseri.
kimse babasından kalan tarlayı satıp bu ülkeye keban barajını yapmadı, bir lütuf iyilik hayır diye istanbul atatürk havalimanını maaşından yapıp bu ülkeye bağışlamadı.
bunun için devlet ve devlet kaymağını yiyen sanatçı siyasetçi eleştirisi değil de bunları içinden çıkaran halk eleştirisi yapılmalı.
bunları eleştirmek basitlik kolaycılık ve iki yüzlülük olur.
sanatçılar devlet kaymağı yemiyor demeyin.
örn: burada yüzlerce örnek verebilirim.
sanatçı olarak başka ülkeye gitse orada fastfood lokantasında anca temizlikçi veya dönerci de çalışacak bazı insanlar gösterip bundan sinema yıldızı değil anca set görevlisi veya makyaj ya da kostüm işlerinde getir götür işi yapacak insanlar olur diye bakınız veremiyoruz.
malum, bu ülkeden giden mühendis almanya da kuryelik yapıyorsa, sanatçı diye geçinenler avrupa ya gitse neler yapar bir düşünün.
