sosyal imkanları kısıtlı ya da sevilmeyecek biriyseniz bol şans, ama bunların dışındaki normal insanlardan birisiyseniz genelde şopenhauer'in kirpi analojisi üzerinden ilerliyor döngü. kirpiler soğuktan korunmak, donmamak için birbirlerine sokulurlar ancak bu kez dikenleri birbirine batar, tekrar uzaklaşırlar, yine üşüyüp tekrar birbirine sokulmayı denerler. dikenler...
hayatın anlamını başkalarında aradığınız sürece yalnız kalmanız değilse de yalnız hissetmemeniz mümkün değil bana kalırsa. ki bu histe belirleyici olan ne olduğu değil, nasıl hissettiğiniz bence. anlamı başka şeyler de bulursanız, ki bence en nihayetinde azim, gayret, hedeflerle ilgili birşey olmak zorunda olacak bu, o zaman yalnız kalmaz ya da yalnız hissetmesiniz.
insanların garip bi alışkanlığı var, sizi ne en dipler de ne de en yüksek keyflerin doruklarında görmek istemezler, belli bir aralıkta hareket etmeniz onlar ve düzenleri, kendi varoluşları için idealdir. o yüzden ne zaman keyfiniz tam yerinde olsa içine etmek, ne zaman dibe vuracak olsanız tutup kolunuzdan kaldırmak zorunda hissederler. ben bu döngüden sıkılmış birisi olarak içimden tam olarak ne geliyorsa onu yapma özgürlüğünün peşindeyim. bu özgürlüğün bir bedeli var, kolay tanımıyorlar insana, ancak o bedeli de ödemeye hazırsanız güneşli günler sizi bekliyorlar orada.
