95 yılı benim için önemlidir. Orta 1'e yeni başladığım zamanlardı. Çok sakin ve çalışkan bir öğrenciydim. Sanki büyük bir adammışım gibi, sözümü nedense herkes dinler, kavgaları ayırır, arkadaşlarıma ders konusunda bile çok yardımlar ederdim. Bir de 99-2000 arası depreme rağmen yine de umut doluydum. Sonra dürüstlüğün pek de matâh bir şey olmadığını önce askerde, sonra da iş hayatında öğrendim. Bize hep yanlış öğüt vermişler: Kavga etme oğlum, kimseye uyma, öğretmenlerine karşı gelme, dersine çalış, uslu ol... Halbuki az kavga etsek, biraz okuldan kaçsak, bazen de derslere çalışmasak çok mu şey kaybederdik? Okuduk, dürüst ve çalışkan olduk da ne oldu? Dürzülerin emrinde hakkımızı yemelerine sesimiz çıkmadan sabrettik sadece. Üstelik benim okurken yaptıklarımın tam zıddı olan dürzüler bizim patronumuz oldu, yöneticimiz oldu. Ah kardeşlerim! Dertlerimle sıktım, affedin.
