tıpkı bizim halk müziğinde-edebiyatında sazını alıp atına atlayıp dağlara giden karacaoğlan gibi, amerikan country müzik (aslında bir kültür, lokal dünya görüşü, din ve ırk etkenliğinde) gitarını alıp cadillac arabasına atlayıp sokaklara giden bir duygu seli.
barış manço nasıl ki şarkısında "aslıhan dan, neslihan dan... fayda gelmez bey kızından" diyerek, atına "kalk gidelim küheylan, uçalım gayri oy" diye dert yanarak tek yol hayat arkadaşı atını görüyorsa (türkçü osmanlı geçinenler pek bilmez, bilse de anlamaz. akıncı kültürü burada işlenir) dwight yoakam da gitarını cadillac arabasını kendine yoldaş görüyor.
diyeceğim; country müzik, anadolu rock uzun yol (şehir içi trafik, metro vb toplu taşıma da dahil) dinlemekten zevk alırım.
hele ki yağmurlu hava da...
neyse, insan tanrı'yı hangi dilde, hangi isimle anarsa ansın (veya anmasın-inanmasın) dünyanın neresinde yaşasa da yaşasın, hangi kimlik de olursa da olsun acıları özlemleri beklentileri duyguları müzikleri aynı.
aynı özlemi işlediği aynı temayı müziğinde farklı tınılarla anlatıyor.