istanbul’da istanbul gibi yürümeli insan. Kimseye aldırmadan, kalabalığın sesini bile duymadan, kendi dünyasında, ezberlenmiş bir hayatı yaşıyormuşçasına.
uzaklardan gelen bir vapur sesi, hafiften duyulan balık kokusu, Karaköy çarşısından geçen tramvayın gıcırtısı, Bir köşeden aniden çıkan, raylarda ilerleyen başka bir taksi, dünyanın bütün insanlarını bir araya getiren meydan ve kimsenin umurunda olmadan yürümek istanbul’u. Derin bir nefes varsa yanında ona uydurursun adımlarını. Nefesiyle ısınır sokaklar, nefesiyle ısınır şehir, nefesiyle ısınır ellerin.
sokak sokak insanlar, sırt sırta evler ve çarşılar, çarşılar. arkanda bıraktığın deniz, önünde insan denizi. Kimseye şaşırmadan, kimseyi görmeden yanındakinin yanında olmasından aldığın kuvvetle daha bir sağlam basarak kalabalık kaldırımlara...
