Bir bunalımdaymışım bir bunalımda değilmişim gibi. Esasen iki kişilik bir aile tanımı içinde mutluyum. Bunu genişletmek istemiyorum. Aileden de olsa kimseyi iyi mi kötü mü diye düşünmek istemiyorum. Başkalarının sorunları benim sorunum olsun istemiyorum. Başkaları için kederlenmek, endişelenmek, kafa yormak, üzülmek istemiyorum. Benim hayat enerjim kendime kadar. Bencilim. Böyleyim. Ama böyle olduğum için başkaları hakkımda ne düşünür duygusunu içimden söküp atamıyorum. Aman Elalem ne der. Sallayamıyorum. Ngark hep tatlı, düşünceli, kibar, yardımsever, iyi niyetli olmalıymış gibi. Aksi olursam insanlar beni sevmeyecek, kötü insan diyecek diye ödüm kopuyor . O yüzden de hep başkalarının istediği ngarkım. Kendi istediğim gibi olmaya çalıştığım dönemlerdeki halimi De başkaları sevmediği için ben de sevemiyorum. Bencil olduğum için üzülmediğim, kendimi paralamadığım, herkese nanik yapabildiğim zamana ışınlanamaz mıyım? Kimse umrumda değil. Kendimden başka kimseyi düşünmek istemiyorum.
