Bazen düşünürüm, kendimi şu camdan salsam, ne değişir ki diye. Bir kelebeğin kanat çırpması bile kaderi değiştir derler, ya osursam? Gümbür gümbür, yeri göğü inletsem? Kimin kaderinde bir değişiklik vuku bulur?
Benim kaderimde bir değişiklik olmuyor. ya yeteri kadar gaz sıkışmıyor, ya da alimler bizi kandırıyor.
Ben insanları renkli dondurma toplarına benzetmem, ben insanları, duygusal toplara benzetirim. Ölüme yazılan şiirler, aşka atfedilen övgüler, tüm bunların bir sebebi var. Bir hormon. Kafamızda salgılanan, yüreğe vurduğunu sandığımız bir hormon. Ölüm hakikattir evet, övgüye lüzum yok, belki atsam kendimi şu camdan, daha hiçbir derdim yok. Ya son kez osursam, bir kelebeğin kanat çırpması kadar etki etmez mi kaderime?
