bu bir yokluğun hikayesidir

kapıdan içeri baktı uzun uzun
görülebilecek tek şey orta yerde duran eskimiş bir piyanoydu.
boş evde yankılanıp duran müziği dinledi,
hüzünlü gözler sinmişti boyası eskimiş duvarlara.
camsız pencereden içeri süzülmeye süzülen ışığa kaydı gözleri,
güneşin tozlu ahşapta bıraktığı izlere...
hiç çalmayan müziğin kendi varlığını ispatladığını düşündü bir an,
olmayan notaların özgürlüğü kıskandırdı tutsak zihnini..
yokluğuna gitti...