çok bilindik bi hikaye var bir adamla bir yılan çok iyi bir dosTmuşlar.bu dosTlukları uzun yılllara dayanmaktaymış.adam hergün yılanın yuvasına gelir suyunu verir orada beklermiş.
Yılanda adamın yanına gelerek yer bir tane altın lira bırakırmış.bu böylece devam etmiş hemde çok uzun yıllar devam etmiş.bir gün adam epeyce hastalanmış yataktan kalkamaz durumda imiş.oğlunu yanına çağırarak şunu söylemiş:
oğlum falanca filanca yere git orada bekle bir yılan çıkacak oradan sakın o yılandan korkma dosttur o yılan sana hiç zarar vermez yere bir tas su bırak yılan da altın lira bırakır onu alıp gelirsin demiş.
çocuk başta inanmamış ama babasının son saatleridir diye onu kırmamış ve babasının tarif ettiği yere gitmiş ve bir tas su bırakmış beklemeye başlamış bekledikten bir süre sonra yılan gerçekten de çıkmış.ve yere bir tane altın lira bırakıp geri dönmüş.çocuk hayretler içinde kalırken aklından şeytanlık geçmiş
:demekki kuyu altın dolu eğer ben bu yılanı öldürüsem bütün altınlar bana kalır demiş.ve hemen yerden bir tane büyükçe bir taş alıp yılana doğru fırlatmış.ve bu taş yılanın kuyruğuna isabet etmiş.yılanın kuyruğu kopmuş.ve yılanda can havliyle çocuğun üzerine atlamış ve çocuğu ısırmış çocuk hemen ölmüş.sonra aradan bir gün geçmiş çocuk yok iki gün geçmiş çocuk yok merak içinde yılanın yanına gitmiş ve yılanın kuyusunun önüne gitmiş ve yılan çıkmış hal meseleyi öğrenince yaşlı adam sonrasında adam yılana:yılan kardeş bizim oğlan yapmış bir densizlik ve cezasını da bulmuş ama biz dosttuk dostluğumuza kaldığımız yerden devam edelim demiş.
yılan:yyooook yoooooook bende bu kuyruk acısı sende de bu evlat acısı varken biz artık dost olamayız demiş. velhasıl kelam kabul etmek gerekir ki iki tarafında yalnışları oldu onu tartışacak değilim ama görünen o ki bizde bu kuyruk acısı türklerde de evlat acısı olmaz
