durup dururken gelen karşındakine acıma hissi

Acımak duygusu karşılaştığım insanların yüzde doksan beşine karşı içimde oluşan bir histir. Yalnız benimkisi durup dururken gelen bir acıma hissi değil sadece insanların içine gömüldüğü karanlıkta kalmaya ısrar etmesine acıyorum. Bu durum tıpkı platon'un mağara alegorisi gibidir aslında.

insanlarımız Doxa'larla (sanı) zincirlenmiş mağara insanları gibidir. Gördükleri şeyleri gerçek ve değişmez doğru (yani ışık) olarak görüyorlar. oysa gördükleri şeyler ışığın nesneler üzerindeki kırılmasının duvara yansıyan gölgesinden ibaret. Daha da kötüsü episteme'ye (bilgi) dayalı sistemimizi reddedip sanılarında boğulmayı tercih ediyorlar ve gerçek ışığı (episteme) gördüklerinde gözleri kamaşıyor,rahatsız oluyor ve mağaralarına geri dönüyorlar.

Umarım bir gün her şey düzelir ancak ben düzeleceğini düşünmüyorum maalesef.