sevmek duygusu

Küçüklüğümden beri olması gereken temel şeylerden biriymiş gibi öğretildi. Empati yapmalısın, sevmelisin, herşeyi sevmelisin, başta kendini...

Lise son sınıfta evire çevire dövüp mahkemelik olduğum kıza çiçek göndertecek kadar sevgiyle yoğrulmuş bir anneye sahiptim. Bunu bir görev olarak değil de var olabilmek için yapan ve öğreten bir anne...

Sonra ben bu duyguyu benimsedim. Hatta biraz bokunu çıkartacak kadar çok benimsemiş bile olabilirim. Gördüğüm, dokunduğum, hissettiğim herşeye karşı sevgi besledim. Karşılığını çoğu kez aldım çoğu kez hüsrana yaklaştım. Mesela defalarca sevdiğim hayvanlarım, bitkilerim öldü. Sevdiğim insanlar öldü. Ve sorgulamaya başladım. iç savaşım hala içimde dehşet savaşlar veriyor.

ihtiyaç duyduğum için mi seviyorum?
Sevilmek için mi?
Beni buna muhtaç kılan ne?

Sevmek istiyorum, sevilmeden. Hayatı yaşanılır kılan şey bu. Bazen salak yerine konulacağımı bilsem de karşımdaki insana sevildiğini hissettirmek istiyorum. Yeni şeyler yaşamak, yaşattırmak, yeni şeylere can vermek ve başlamak istiyorum. insanlığın kaynağı bu değil mi ya? Bu acizlik veya yokluk olamaz. Enel hakk'a bağlarsam çıkamayız çocuklar bu işin içinden.

"Seni sevmeye başlamak için seviyorum seni. sana olan sevgimi sonsuzlaştıracak
bir yolculuğa yeniden başlamak için:
bu yüzden şimdilik sevmiyorum seni. Sanki ellerindeymiş gibi mutluluğun
ve hüzün dolu belirsiz bir yarının anahtarları. hem seviyorum, hem de sevmiyorum seni. Sevgimin iki canı var seni sevmeye. Bu yüzden sevmezken seviyorum seni
ve bu yüzden severken seviyorum seni."
Entry amacı dışından çıktığı için bana su veren itfaiyenin de hortumunu sikeyim. Duygusallıktan anca bu şekilde çıkabilirdim.
Aleykümselam.