Odamdaki yatağa kapaklanıp ağladıktan sonra bu kelimeleri titrek kırmızı dudaklarımın sessizliği bozduğu o saydam yalnızlığımdan yazıyorum...
Ben ki; içinde insanlığa adanmış, kafileler halinde yumrulanmış sevgi taşıyan kırılgan kadın!
tirnak uçlarında kızgın yalanlar dövülmüş hayatına buz tutan minicik umutların tacirliğindeki ben!
şu satirların şahsıma uyguladığı bozgunun altında hezimetteyim...
Şaka lan şaka, bu yatağa kapaklanıp gömüldüğüm anlar oldu ama o zamanlar çok daha farklı bir amaca riayet ediyordum.
Bu arada Kadınım, kadınım demiş miydim? Kadın evet. Kadın da kadın. K a d ı n.
Bir yazarın zarına uyanan merak, takke mi yapacaksıniz o zardan?
