zor günlerden geçenlerin bildiği en iyi şey

yunus/12: insana bir zarar dokundu mu, yanı üzerine yatarken veya ayaktayken veya oturmuşken bizi çağırır. Ona zarar veren şeyi kendisinden giderdik mi, sanki kendisine dokunan o zarardan dolayı bizi hiç çağırmamış gibi davranır. Sınırı aşanlara, yaptıkları işler işte böyle süslü gösterilir.

durum tam olarak böyle. biz insanlar ikiyüzlü, dayanıksız ve nankör yaratıklarız.

başımıza gerçekten kötü bir şey geldiğinde hemen panikler, korkuya kapılır; umutsuzluğa sürükleniriz. hatta çoğu zaman ölmek isteriz. küskün bir çocuk gibi sessiz sedasız köşemize çekiliriz. genelde ağlarız, Allah'a yalvarırız, dua ederiz, tövbe ederiz; belki yemin ederiz. bu kötü hâl hiçbir zaman geçmeyecek endişesiyle kendimizi yer bitiririz.

sonra işler düzelir. sanki o per perişan kişi biz değilmişiz gibi bağlanırız dünyaya. ölümden korkar hale geliriz tekrar. yalvarışlarımızı zaten unutmuşuzdur. yeminlerimizi ezeriz ufak ufak. bu mutlu hâl sonsuza kadar sürecek zannıyla günleri çar çur ederiz.

Allah affetsin, gerçekten iğrenç yaratıklarız.