olaylar-duygular ve mekanları birbiri ile ilişkilendiririm ben. nasıl ki bazı kokular insanı çocukluğuna götürüyor, bazı mekanlar da benim anılarımı deşebiliyor. istanbul da bunlardan biri. kodumun istanbul'u.
sahip olduğu tarihi eserler dahi zerre umurumda olmayan, hayatımın en değerli dönemlerinden birini bana zehir eden; aileme hem mental hem de fiziki açıdan zarar veren lanet olası bir şehir. muhtemelen sahip olduğum hastalığın yegane temelleri de tam olarak burada atıldı.
bu yüzden inanın gözümde bir çöp kadar değeri yok. yarın bir gün yunanlar "verin la istanbul'u bize" dese "al götüne sok" diyerek onlara itelerim. bak sinirlendim, ağzım bozuldu.
neyse ki ankara gibi hayatımızı 180 derece döndürebilen bir şehre kavuştuk. bazen bu sorunlar ile yüzleşmektense, vazgeçip arkanı dönerek oradan ayrılmak en iyisi olabiliyormuş.
bir daha hiçbir zaman istanbul ile bağım olmaması dileğiyle...
