Ey istanbul! Ey Aşk olduğum şehir!
Aşk kokan rüzgarının ılık ılık tenime değişini özlemişim.
Özlemişim, şairin olmazsa olmazı çayını yudumlarken,
insanların vapura yetişme telaşını izlemeyi.
Biliyorum, şuan yüzlerce aşk geçiyor önümden
Ve bir o kadar da acı.
Yaşanmalı mı seninle,
Yaşanmamalı mı bilmiyorum,
Yada bilmeme izin vermiyorlar.
Lakin "Aşk" olduğun kadar "Acı"sında
Öyle ki verdiğin acı her zaman aşkından daha büyük...
Ne zaman izlesem seni buradan,
Ne zaman çınlasa kulaklarım vapurlarının homurtusuyla,
Kalemi alıp, alalade karalamaya başlıyorum hemen.
En çok ta bu tarafını seviyorum senin,
Seni boş boş izlerken kelimeleri uçuşturmanı beynimde.
Havanı soluyor olmak iyi mi kötü mü hiç bir zaman bilemedim ama,
Bana onlarca anlam yüklediğin kesin.
Ve artık gitme vakti,
Kendine iyi bak istanbul ben yine gelirim...
