hayallerimin yalnızca başı ama bugün çabalıyorsam her şey de bunun için.
her pes edip dibe battığımda aklıma geliyor ve tekrar çabalayıp yüzeye çıkmaya çalışıyorum. sonra tekrar batıyorum. son 7 yıldır aynı rutinle üniversite üçe kadar geldim. bir iki yıl daha bu şekilde yürütürsem her şeyi, gerçekleşmemesi için hiç bir neden kalmayacak. sonrada dönüp ankara'nın yüzüne bakacağımı sanmıyorum.
şayet gerçekleşmezse (en cici haliyle) ne halt yiyeceğim konusunda da hiç bir fikrim yok. bir çok kapıyı istanbul uğuruna kapatıyorum zira.