sevdiği bir şehirden ayrılmak zorunda kalmış yazar. insan hayalleriyle ve hayal ettiği müddetçe yaşar, bir şehre gelir ve bu şehir onun yüzüne gülücük katar, öyle ki şehri kalbinin bir parçası yapar, ondan kopmayacaktır artık. ne yazık ki bazen bir şeyler ters gider, öyle olduğunda sevenler ve sevilen şehirler terkedilir, o kadar uzak olur ki özlem katlanır. böylesi zamanlarda en iyisi cesareti kaybetmemek, sabretmek ve her zaman hayallere sımsıkı sarılmaktır.
sevdiği şehri bir yaz öğle sonrası gözyaşlarıyla terketmiş biri olarak, elbet bir gün güneşin doğru yerden doğacağını hatırlatmak isterim kendisine. moralini hiç bozmasın.
