anlatılmaz yaşanırlar sıralamasında ilk sırada yer alabilecek aşktan öte bir duygudur. anlatabilenler de yok değil şöyle ki:
Yatakta uzanmış, uzunca bir süre hiç konuşmamıştık. Bir sigara uzattım, kendiminkiyle beraber yaktım. Bu uzun sessizlikler hiç hayra alamet değildir. Bozulduğu anda bütün huzurumun kaçacağını hissedebiliyordum.
"sevgili" dedi aniden. Sigarasından derin bir nefes çekti.
"Efendim bitanem" dedim. Sesim titriyordu. Tedirgin olmuştum.
"Senin gözünde ben neyim?" diye sordu.
Kalp atışlarım hızlandı bir anda. Gözümü tavana dikerek daha hızlı çekmeye başladım sigaramı. Derken sigaram bitti. Oysa hala saçma sorusuna cevap bekliyordu.
"taşak" dedim.
"Ne demek şimdi o?" dedi. Kızmıştı.
"Benim gözümde devasa bir taşaksın sen" dedim.
Anlamsızca baktı yüzüme, konuşmamı sürdürdüm:
"içindeyken hayatımın en mutlu anlarını yaşıyorum. Orada uzun süre hayatta kalamayacağımı biliyorum fakat ölümün nasıl bir his olduğunu da tam anlamıyla kestiremiyorum. Bir gün dışarı çıkabilme ihtimalim o kadar düşük ki; nasıl bir yaşamla karşılaşacağımı umursamıyorum bile.
Sonra kendimi dışarda buluyorum birdenbire. Samimiyetsiz insanların içinde bir yaşam curcunasında. Ölüm kadar yaşam da korkunç geliyor gözüme. Ve seni özlüyorum."
"Peki sen?" dedim sonra. "Senin gözünde ben neyim?"
"Yarak" dedi kısa ve net bir şekilde.
"Nasıl yani?" dedim.
"Yarak gibi adamsın!" deyip içten bir kahkaha attı.
Saçından kavrayıp gözlerinin içine baktım. Neşe doluydu. Hiç kimseyi bu kadar sevemezdim.
