nevzat çelik

"Bağırma sesinin ardında yüzün huzursuz bir tabanca gibi duruyor
Bağırma kendimi kötü kurulmuş bir cümle sanıyorum
Bağırma hangi aşk kendi fırtınasına dayanabilir bilmiyorum
Bağırma çürük bir yalan oluyor bütün ömrüm
Bağırma gece yüklü bir kamyon aklımı solluyor
Bağırma gece yüklü bir kamyonu solluyorum
Bağırma komşular duyacak diyorum
Bağırma şeklimi kaybediyorum
Bağırma ke-kemeleşiyorum
Bağırma utanıyorum
Bağırma garsonların bile ciddiye almadığı sesimi
Bağırma usul usul sesimi kesiyorum
Bağırma soğuktan ve korkudan
Bağırma bir çükün çekilebileceği en son yere çekiliyorum
Bağırma bir bardak su istedim akdeniz değil
Bağırma sevgili
Bağırma gidiyorum."