ikinci olarak 17. yy dan itibaren başa gelen padişahların boka sarması.
şöyle ki; fetihlerde elde ettiği toprak ve ganimetlerle beslenen bir devlet var ortada. tamam tımar sistemi var, zaten tımar sistemi bitince osmanlı çöküşe başlıyor. tımardan sonrasını ele alıyorum.
devlette herhangi bir üretim yok. taktik belli. a ülkesi üretir, osmanlı orayı feth eder ve alır a ülkesinin tüm üretimini ganimet olarak. sistem böyle işliyor. ha vergiler var mı var ama tek başına idare edebilecek bir sistem yok. (17. yy sonrası)
sonra bir iki dişli devlete denk gelip savaş kaybettikten sonra, ekonomi direkt olarak zarara uğruyor. çünkü ekonominin beli feth olunan yerin kaynaklarına ve savaş tazminatına bağlı, kaybedince otomatikman bütün masraflar osmanlıya giriyor.
gelelim padişahlara. yıldırım, fatih sultan mehmet, yavuz sultan selim, kanuni gibi efsane padişahları olan bir ülke, osmanlı.
ancak zaman ilerledikten sonra yerine dedeleri kadar zeki olmayan padişahlar geliyor, hatta delisi kafası basmayanı bile geliyor.
zaten taht kavgalarının ülkeye zararı buradan patlıyor yavaş yavaş.
ilk zamanlarda vardı taht kavgaları. ancak şehzadelerin hemen hepsi çok zekiydi ve kim geçerse geçsin sırıtmıyordu.
çöküş başladığında ise, birinci öncelik hanedanın veya vezirlerin kişisel çıkarlarından dolayı osmanlıyı kim yönetebilir? değil, benim bu sonuçtan çıkarım ne olur? sorusu sorulmaya başlandı.
bu yüzden aptalı da geçti kafası basmayanı da. herşey yavaş yavaş boka sarmaya başlamıştı. arada gelen bir iki zeki padişahta engel olamadı bu çöküşe.
avrupa ekonomisini düzenleyip, coğrafi keşifler sonucu ağır ve hafif sanayi sinyalleri verirken bizim osmanlı lale dağıtıyordu bütün halka.
kısacası osmanlıyı avrupanın güçlenmesi ve kişisel zaaflar sonucu oluşan politikalar bitirmiştir.
