Gerçeğini bulduğunuz takdirde her an onu düşünmenize sebebiyet veren yiyecektir.
Geçenlerde memlekete gittim. Memleket dediğim de ankara'nın bir ilçesi. Neyse işte sabah kahvaltıda önüme bir bal koydular. Böyle peteğiyle beraber bir bal. Şahsen bal sevmeyen birisiyim. Çünkü piyasada gerçek bal bulmak imkansız gibi. Yediğim her balda o glikoz şurubunun, yapay şekerin iğrenç baskın tadını hissediyorum. Peteğiyle beraber satılan balları da hiç mi hiç sevmiyorum. Çünkü o petekler ağızda erimiyor. Saatlerce çiğniyorsun hala aynı duruyor ve resmen sakız gibi bir şeye dönüyor.
Neyse efendim, bal koydular önüme. Umursamadım. Sonra baktım, bal açık sarı renkli ve inanılmaz derecede parlıyor. Sofrada resmen gözümü aldı. Baktım," allah allah bu ne ola ki!" dedim. Bal resmen olmayan diliyle bana "beni ye lütfen!" diye bağırıyordu. Sordum bu balı nereden aldınız diye. Uzak bir köyün ismini söylediler. Orada bir adamın üç beş arısıyla, bir kaç kovanı varmış. Bu organik baldan bizimkiler de hoşuna giderek almışlar.
Bu muhabbetten sonra çatalımı tam peteğin ortasına daldırıp ekmeksiz yedim. Normalde bunu asla yapmam ve yapmak da istemem. Balı yerken kendimden geçtim. ilk defa böyle bir bal yemiştim. Tadı karşısında büyük hayretlere uğradım. Tabakta baya da bal vardı. Tamamına yakınını bitmek tükenmek bilmeyen delicesine bir iştahla yedim. Tabakta son bir kutu büyüklüğünde petek bal kalmıştı. Artık onu da dokunabilir diye korktuğumdan yemedim. Tabi ertesi gün sabaha kadar o balın aşkıyla, hasretiyle yanıp tutuştum...
Uzun lafın kısası; eğer ki birgün bir yerde gerçek bala rastlarsanız "ben bal sevmiyorum!" filan demeyin, çatalınızı peteğin tam ortasına saplayın.
