itiraf

zeki demirkubuz'un filmlerinde kullandıgı kendiliginden açılan kapılar seramonisine bir de pencereyi ekledigi film. masumiyet ve kader'in ardından izleyince, biraz boş geldigini söylemek gerekir. demirkubuz'un filmlerinde zaten süper atraksiyonlar beklemesek de, burada sahneler hiçbir artı yöne çekilemeyecek ölçüde uzun tutulmuş. anladıgım kadarıyla her filminde uzun bir nutuk çeken bir oyuncu mevcut (her biri haluk bilginer'in kırdaki tiradına uzaklardan el sallasa da).
bu film ''karanlık'' üstüne öyküler'in yazgı'nın ardından 2'inci ayagını oluşturmakta.