Kim bilir ne yapıyordum o parkta. Nasıl gördüm, o mu beni fark etmişti, ben mi onu hatırlamıyorum. Selamlaştık. Belli ki aylaklık yapıyordum. Oturdum yanına. Hakkımda bir şeyler biliyordu. Fatoş un arkadaşıydı bu. Başkalarından da öğrenmiş bir şeyler. Kitabımı sordu. Nasıl gidiyor kitap işi? Ne kitap işi dedim. Kitap yazıyordun sen dedi. Aramızda öyle bir bahis geçmemişti. Öyle mi yapıyormuşum dedim. Evet dedi. Nargile kafede bir şeyler karalıyordum ama bundan kime söz etmiş olabilirdim ki? Duymuş demek ki birilerinden. Güneşli bir gündü. Hala düşünmeden bir şeylerin peşinden koştuğum zamanlardı.
Şunlara bak dedi. Sahip olmak için yaşıyorlar. Vitrinde bir şey görüyorlar ve onu almak için yaşıyorlar. Alıyorlar, sonra başka bir şey görüyorlar ve onu almak için yaşıyorlar. Böyle geçip gidiyor hayatları.
Çok etkilenmiştim. Sonra numaralaştık görüştük, konuştuk, aşık olduğumuzu zannettik. Sonra güneş doğdu sayesinde. Sırf sayesinde güneş doğdu diye unutmuyorum onu. Elif hakka doğru yoldur. Elhamdülillah. Yaşasın. Her nerde, kiminle ve nasıl isterse yaşasın. Sanki her şeyin başlangıcı elif.
