bu kitabı yaklaşık üç yıl önce ilk okuduğumda yamulmuştum. psikolojimi sikip atmıştı diyebilirim hatta. evet evet, bu daha doğru oldu. yaklaşık iki yıl etkisinden kurtulamadım, kinyas ve kayrayla beraber yaşadım. onları anmadan bir günüm geçmemiştir o iki yılda. kayra'yı takdir ettim, daha çok sevdiğim halde kinyas'a küfrettim hep. gerçi onun suçu ne ki, eğer ona bıraksaydı hakan günday, kinyas'ın sonu böyle olmazdı eminim.
bence kitabın en olmamış tarafı yazarın kendisini hikayeye katması. çok salakça, ne amaçla yaptığı çok açık ama gereksiz yani. yazarın o zaman ki yaşına verelim bunu... yine de hakan günday'ın en iyi kitabıdır. kinyas ve kayra'ya abartılı diyenler az'a hiç yaklaşmasınlar, zargana'nın da kapağını bile açmasınlar. azil biraz daha ilginç bir kitap. zargana ve az kadar saçma değil en azından. yine de bence yazarın diğer bütün kitapları, özellikle kinyas ve kayra'dan sonra okunduysa, hayal kırıklığı.
neyse, bu kitap hakkında çok söylenecek şey var ama kimin umrunda amına koyim, boşver. geçen gün yıllar sonra cesaret edip aldım kitabı tekrar okuyayım dedim, hiç etkilenmedim lan. ilk seferinde sindirebilmek için bir buçuk ayda bitirmiştim kitabı, 150 sayfayı öylesine okuyuvermişim. bıraktım ben de, yemişim kinyasını da kayrasını da. hayır yanlış anlamayın ergen kitabı ergenler okusun demiyorum. henüz okumamış olan herkes okusun bence. ya da siktir edin okumayın, yaşamın sırları yazmıyor ya içinde.
