kör olanların şehri.
biz artık her köşe başında yerde yatan insanlar, eli kolu bacağı olmayan insanları gördükçe körleşen insanlarız. umudumuz yok mu? tabii ki de var. ama suratlarımızın asıklığından bahsederler hep. her hangi başka bir şehirde yaşayanların * bile buraya gelince bir süre sonra temposuna alıştığı, yüzünün asıklaştığı, kör olduğu şehir.
her köşe başı başka aşk, her semti ayrı bir melodidir. istanbul anlatılamaz. istanbul yaşanır. gecesi ağzı rakı kokan bir kevaşe, gündüzü yeni doğan bir umuttur istanbulun.
kadıköy rıhtım
beyoğlu kahve
eminönü camiidir.
istanbul güzeldir..
