--spoiler--
ölümü elimden tatmış olan asi ruh, büyük insan ulfric stormcloak'ı nordic bir cennet olan sovngarde'da görmemle elim ayağıma dolaştı. paçalarına sarılıp salyamı, sümüğümü akıta akıta ağladım. af diledim affa layık olamasam da..
keşke dedim ulfric, kader bizi daha doğru yerlerde tanıştırsaydı. hani ne bileyim o helgen'den seninle beraber kaçsaydık. bir iki gece dağlarda çarpışsaydık omuz omuza. bir kızı sevseydik ortak. viski sevmiyor olsaydın da bir yetmişlik skooma alıp gelseydim bir akşam. ateşi yakmaya odun getirseydim mesela. bir güzel çiğköfte etseydik beraber. kazancı bedii tadında ağıtlar eyleseydik..
skyrim'in etrafı, high hrotgar aman aman
gezme ceylan bu dağlarda
seni avlarlar
anandan babandan yardan ayrı koyarlar
üzülme dedi skyrim'in son başbuğu. büyük önder, asi ruh. dost dediğin yaşatamasa da öldürmeyi bilmeli. senin suçun bu düzene doğmuş olmak. ekmeğini yediğin emperyallere bulamak hayalini. kalın surlarının arkasında güven bulmak, nord bedeninin huzurundan ziyade. kim olsa aynı hançeri vururdu. kim olsa kanımı dökerdi. ama kim olursa olsun, sovngarde'da girebiliyorsa, bu kader ikimiz için de divines'in yazgısıdır. aslında vuran da bir vurulan da bir. biz birer tahayyülüz yüce perdede yansıyan..
o an küçük bir çocuk yüzünü yıkadı yaşlı pınarda. elini çevresiyle kurulayıp ekmek almaya gitti fırına. o an bir tandır daha yandı skyrim'de. analar sabah çayı pişirdi küçük nordlarına. o an bir aile sarıldı huzurla. küçük çocuk gökyüzüne bakakaldı.. özgür skyrim!
--spoiler--
