''ask tesadüfleri sever de bu kadar da tesadüf olmaz arkadaş'' dedirten, türk usulu bir filmdir. filmin güzel yanı ankaranın sıcaklığını hissetmemizi sağlamakla dikkatimi cekmeyi basarmıs ve babanın cocuğuna bırakabileceği en güzel miras olan sesiyle son bulmustur bünyemde...
filmden cıkan ağlamaklı olmustur, ağlayanlanlar kınanmamıs, aksine teselli edilmeye çalısılmıstır, çünkü biliriz ki bu tür filmlerde kendimizden birşeyler bulmayı seven bir toplumuzdur. ama ama ama film babam ve oğlumun trajedisini bir nebze hissettirmekten öteye gidememiş, ne bir ask filmi, ne de dramatik sonu hissettirebilen bir film olabilmiştir.
