hayattaki en berbat durumlarından biridir. öğrendiğiniz anda sizin için durur dünya. sanki nefes alıyorsun ama yaşamıyormuşsun gibi. kalbinde derin bir sızı hissedersin, ağlamak istersin ilk dakikalar mümkün olmaz sadece o sızı vardır işte. sonra kendinize geldikçe istemsiz akmaya başlar gözyaşlarınız. bilirsiniz bu önceki ayrılıklarınız gibi olmayacaktır. dönüşü yoktur çünkü. en çok bu yakar canınızı. bununla da bitmez tabi. kafanızdaki en büyük soru işareti belirir anında.''neden?''. asla cevabını bulamazsın ne kadar düşünürsen düşün. sonra aldanmışlık vardır işin içinde. nasıl bu kadar saf olabilirim diye düşünürsünüz. aşkın gözü gerçekten bu kadar kör müdür? her sabah uyandığınızda aklınızda ilk o gelir. bu da gününüzün nasıl geçeceğinin habercisidir. geçmez günler onu düşünürken. anılar, yaşanmışlıklar, verilen sözler, kurulan sevgi cümleleri, geçen onca zamandan size sadece acı kalmıştır. karanlık, derin, sevimsiz, keskin bir bıçak gibi yüreğinize saplayan, içinize işleyen acı. zamanla geçer derler. zaman geçer, her şey biter belki ama o acı bir gün ansızın kendini hatırlatmak için yüreğinizde kalır. belki bir parfüm kokusu, sıradan bir yol, yenilen fıstıklı dondurma, birlikte sabaha kadar izlenen dizilerden bir sahne... bir şekilde gelir işte gelir ve oturur yüreğinize.
