derken bir gün okudum.
724 sayfayı okuduğumda -belki çok klişe ama- tokat yemiş gibi hissettim.
bu kitabın başarısı belki de herkese bir tokat atabilmesidir.
çünkü her okuyan kendini bulur.
çünkü bahsettiği şey başarısızlıktır; çok da yabancısı değiliz öyle değil mi?
okurken beğendiğim bazı kısımların altını çizmiştim.
hatta bazılarına yıldız da koymuştum.
benim için daha önemli olduklarından olsa gerek.
aylar sonra elime aldığımda altını çizdiğim kısımların bolluğu beni önce şaşırttı.
ama okumaya başladığımda yine kendimi buldum ve şaşkınlığım yerini yaşanmışlığa bıraktı.
şimdilerde ise masamın üzerinde, hep karşımda duruyor.
canım her sıkkın olduğunda biraz okurum.
doğrusu okuyunca canım iyice sıkılıyor ama en azından karşımda bana gerçekleri söyleyen birini buluyorum.
silkinip kendime geliyorum demek isterdim ama durum pek öyle değil.
ne de olsa yaşadıkça batıyor insan.
azar azar...
