tahmin edileceği üzere bir amerikan "geleneği". şirket ve çalışma hayatı ile ilgili yazılmış bütün el kitaplarında, formülize edilmiş bütün "success in business" yöntem eğitimlerinde üzerinde ısrarla durdukları kelime "commitment"tır. Çalışanlarının şirkete bağlı (bağımlı) olmasını ister paranoyak abd'li patronlar. Bunu sağlamanın yolunu da "takım ruhu" oluşturmakta bulurlar.
şirket adet/gelenekleri oluşturarak çalışanlarında aidiyet duygusu yaratırlar. aile piknikleri düzenlerler, occassional partiler yaparlar, akşam beşten sonra "happy hours" yaparlar, birbilerinin evlerinde yemekler verirler. Patronuyla karşılıklı kağıt bardakta bira veya cam çay fincanında bol içen adam/kadın kendisine önem verildiğini, o olmazsa şirketin dönmeyeceğini düşünmeye başlar. (bu yöntemleri geliştirenler aynı kitapların "management version"larında (idareciler için baskı) bu durumu "prooving commitment" (bağlılık yaratma) başlığında anlatır.
cuma günlerinde işe kot/gömlek gelebilmek bu çalışanlarda "allahım ne kadar özgür bir ortamda çalışıyorum, patronlarım ne kadar insan adamlar" duygusu da yaratır.
Bu şirketlerin Türkiye (ama en çok istanbul; ankaralı birine şart koşsan kotla işe gitmez) bürolarında da büyük bir nimetmiş gibi uygulanır. Ama canı istemeden kimseye bağlanmayan* akıllı ve pragmatik türk genci bu tuzaklara düşmez. Cuma günleri işe serbest kıyafetle gelmek konusu onu sadece bir şekilde ilgilendirir. Cuma akşamı, alemlere akmadan önce istanbul trafiğinin en can çekiştiği saatlerde eve gidip, üst-baş değiştirmekten kurtarır onu, o kadar!
