senin askın bende kangren oldu, sensiz gecen hergün biraz daha ölüyüm sanki her sabah aynada sana daha çok benziyorum, sen öldün.. senin öldüğün günden beri ben sen oldum, tutarsız, umursamaz,her sabah başka benle kalkıp her akşam başka benle yatan..
kangren olan yerimi kesip atma kendimi kurtarma çabasındayım acır mı diye değilde seni kesip atmaya hazır mıyım diye düşünüyorum?? belki de kangren olan yerle acı içinde ama senle mutlu yaşamayı öğrendim, sensiz ama sen olarak bir sürü hayat...birbirimize sarıldığımız o sıcak ağustos gecesi donmaya kesmiştik, bizim öleceğimiz varmış biz öldük..
Ben mi..?? senin vazgeçtiğin günden beri dizzlerimin üstünde bekliyorum neyi mi?? onuda bilmiyorum..
