diğer öğretmenlerden farklı olan insanlardır. hep askeriye gibi disiplinli bir ortamda bulunduğundan bir okula gelmek onlar için değişik bir duygudur. bütün öğrencilerle diğer öğretmenlerin olmadığı kadar samimi olurlar. derslerde muhabbet edip, anılarını anlatırlar. bir derdiniz olduğunda paylaşmak için yolunu gözlersiniz. yaşça diğer öğretmenlerden de genç oldukları için sizi daha iyi anlarlar. teneffüste çıkıp top oynarsınız. hele bir de karne alınca sizi hava üssü ne götüreceğine söz verdiğinde dünyalar sizin olur. normal şartlarda giremeyeceğiniz yerleri severek size gezdirebilecek bir abi, bir dost olmuştur sizin için.
okuldan eve dönersiniz, akşam haberlerini izlersiniz. "konya da bir f-4 düşmüştür, iki plot şehit olmuştur." yazsını görünce içiniz ürperir. "yok lan dersiniz, bu adam öğretmenlik yapıyor." diye düşünürsünüz. kısa süren bu tereddütünüz spikerin o çok sevdiğiniz hocanızın adını söylemesi ile maalesef gerçeğe dönüşür. yok canım dersiniz tamam isim uyuyor ama soyadını tam bilmiyordum dersiniz. o endişe ile yatağınıza girer, korkularınızın gerçekleşmemesi için dua edersiniz. ama sabah sınıftan içeri girdiğinizde arkadaşlarınızın suratını görünce korkularınızın gerçeğe dönüştüğünü anlarsınız. sınıfta müdürünüz konuşma yapıyordur ve tam siz girdiğinizde ölüm haberini veriyordur. sıranıza oturur ağlarsınız, erkekler ağlaz mı, ağlar hem de kalpten ağlar. öğleden sonra tüm sınıf okulu asar, cenaze töreni için hava üssü ne gidersiniz. karne alınca gelmeyi planladığınız bu yere, sizi getirmeye söz veren kişiyi görmeye, ona karşı son vazifenizi yapmaya gidiyorsunuzdur. cenaze törenine almazlar sizi, kahrolursunuz. ancak onu memleketine götürecek uçağın arkasından el sallamakla yetinebilirsiniz.
tüm sene kalacak olan bir pano hazırlarsınız onun için. girdiğiniz her derste yanınızda olur. asker üniforması altında size gülümsüyordur hep. bazen gidip o panodaki gazete küpürlerini, hakkında yazılan şiirleri ve yazıları okursun. annesi, babası okula sizi ziyarete gelince bir tuhaf olursunuz. babası, "oğlum sizleri çok severdi, hep sizden bahsederdi..." cümlesini tamamlaycakken panoyu görür ve ağlamaya başlarken "görüyorum ki bunda çok haklıymış. sizlere çok teşekkür ediyorum." derken sıranızdan kalkar ıslak gözlerle o, tek evladını yitiren ananın babanın elini öpersiniz. sarılır ağlarsınız...
birçok öğretmeniniz olmuştur ama bazılarını hiç unutmazsınız ya... benim unutamayacağım kişilerin başında mlli güvenlik öğretmenim geliyor. hala o asil duruşu ve üniformalı haliyle bir resmini saklıyorum hocam ve inan sık sık aklıma geliyorsun. mekanın cennet olsun "şehit üsteğmen mustafa oğuz önder"....
