a girl is no one

Alti dakika öncesine kadar ciddi ciddi eğlenirken birden aklima hesabımı silme fikri geldi:d
Sonra ciddi ciddi hoşuma gitti bu fikir. Düşünsene hesabını siliyorsun, 2000 e kadar yazdığın entry duruyor ama artık onların bu sözlükte bir sahipleri yok. Sahipsiz kalıyorlar.
Ben 23 yıldir kendimi sahipsiz hissettim. 23 sene.
Kendimi sahipsiz hissettikce, sahibim Allah'tır sen sahipsiz bırakma Allah'ım diyerek ona siginarak kaçtım bu duygudan.
Şimdi yazdığım tüm entryler duygular düşünceler şakalar sanrilar korkular kaygılar hayaller olaylar hepsi sahipsiz olacak.
Korkutucu mu güzel mi bilemedim açıkçası.
Hastayım sözlük ve ben hastalıklı gecelerde biraz fazla duygusal fevri vs olabiliyorum.
Şu an çok keyifliyim evet sözlüğü bırakıyorum. Bırakmadan son bir iki başlık doldurcam sonra gidiyorum.
Resmen sözlüğü bırakacağım için heyecanlandım sevindim:d

Şey son bir Senem var bu sözlükte. Her bokum var.
Şey ben çok şey bilen çok konuya hakim biri değilim bildiğim üç beş konu var. Onlarla ilgili burada tüm başlıkları doldurdum ben:d sözlüğe verebileceğim bilgi kalmadı.
Sözlüğe ilk geldiğimde psikolojik olarak çok zor zamanlar geçiriyordum. Onları astım. ikinci döneminde aşık oldum karşılıksız aşkımı sözlükte yaşadım. Okulum uzadı onun sınırını sözlükte yaşadım. Bir dönemde 12 ders aldım o yorgunluğu sözlükte sacmalayarak çıkardım.
Hayatımın en en en en en boş 4 ayına sözlük şahit oldu. Kendimi çok işe yaramaz hissettiğim dönemlerdi. Allah bir daha yasatmasin:d
Sonra aşık olduğum kız asik oldu bana sevgili olduk onun mutlulukları sözlukte yaşandı.
iki uzun dönem staj tamamladım işyeri tuvaletindeki hortumdan bile bahsettim:d

2017 Kasım ayi 2019 Ocak ayı arası günlüğüm sözlük oldu resmen.

Teşekkür ederim ne diyim:d bu güne kadarmış:d

Şey en hoşuma giden nokta şu ben bazen bir yazara denk gelirdim. Bakardım silik. Tüm entrylerini okurdum yine de. Bazıları güzel olurdu bilirdim yazar yok artık giremez ama yine de oylardim favlardim yazara mesaj atmaya calismisligim bile vardır silik olduğu halde:d cevap gelmeyeceği halde:d

Şimdi üç beş sene sonra birileri beni de öyle okuyacak ya çok güzel:d
Çok hoşuma gitti bu da.

Şey.
E görüşürüz o zaman

Satırbaşı hizası fabrikasyon olarak kırmızı çizgili deftere sahip olmak.

90’lar.

Bugün doğum günü olan adamın dibi mod. Mutlu olsun. Evet.

14 yaşındaydım. Yani olup bitenden de haberim vardı, neler yaşandığını da tamamen hatırlıyorum.
Deprem olduğu akşam ailecek gezmeye gitmiştik. Gece 1 civarında eve döndük.
Ben abimle birlikte abimin yatağında tv izlerken yorgunluktan uyuya kalmışım. Abim de henüz uyumadığı için yatağıma gitmem için uyandırmamış. Yorgun olduğum için ve yeni uyuduğum için sanırım o anları tam hatırlamıyorum.
Deprem anında hatırladığım şeyler anlık kareler. 1 abimin salavat getirmesini hatırlıyorum, 2 abimin beni tam uyandıramayınca kucağına aldığını ve daire kapısı açmak için zorladığı hatırlıyorum, 3 sokaktaki göz gözü görmeyen toz bulutunu hatırlıyorum ve gerisi tamamen hafızamdadır. Bu arada daha sonradan abimin demesine göre odadaki duvarı boydan boya kaplayan kocaman vitrinin tamamen devrildikten sonra beni kucağına alıp dışarı çıktığımızı biliyorum. Normalde yatmam gereken yer ise o devrilen kocaman vitrinin altında kalıyor.

Dışarı çıktığımızda toz bulutundan başka bir şey yoktu. Hiç ses yoktu. sanıyorum ki mahallede dışarı çıkan ilk bizdik abimle. (Annemler bile çıkmamış henüz). Toz bulutu gitmeye başlayınca çığlıklar, ağlamalar başladı. O anları ömrüm boyunca unutamayacağım sanırım. ilkokul arkadaşımın enkazdan çıkıp, sakat kalması, Diğer bir arkadaşımın 5 yaşındaki kardeşi ile babaannesinin ölümü gibi şeyler yeterince insanın canını sıkıyor iken bir de Tüpraş çıktı başımıza

Köfrez'de durum biraz daha vahimdi. Yıkılan evler, enkaz altında kalarların yanı sıra bir de Tüpraş'ın bir bacasının devrilmesi sebebiyle 3 büyük yakıt tankında çıkan yangın vurdu asıl.
Sabah 11den sonra şehirdeki herkesin ayrılmasını istediler patlama ihtimaline karşı. Tüm yollar kilitlendi. Aracı olmayanlar yastık yorganı sırtına alıp dağa kaçtı. Biz de 12gibi toplandık köye gitti.
Akşam dönmek istediğimizde ise Jandarma şehre giriş izni vermedi. Evet enkaz altında o kadar insan varken, kurtarılmayı beklerken bir de hayalet şehre dönüştü Körfez ilçesi. Şehirden çıkmayan çok az sayıda vatandaş ve fink atan hırsızlardan başka kimseler yoktu.
3 gün sonra yangın söndükten sonra gittik biz. Ceset kokusu her yerde, artık kurtarılan yok, sadece ölüler çıkarılıyor ve yıkıntılara kireç sıkılıyor salgın hastalıklara karşı.

6. gün döndük. Evin biraz açığında kendi tatil çadırımızda kalıyoruz. Tüm mahalle boş alanlara ya çadır kurmuş ya da tahtandan muşambadan derme çatma bir baraka yapmış. Sanırım geçirdiğimiz en zor haftalardı.

Bu arada bazı insanların ne kadar iğrenç yaratıklar da olduğunu da o yaşta öğrenmiş oldum. Bir insan var evi yıkılmış. Aynı apartmandaki amcası, kardeşi, ninesi ölmüş, yapılan yardımlara tenezzül etmiyor. bende var ihtiyacı olana verin diyor, başka bir yaratık ise yardım kamyonlarını yağmalıyor.

Yılda en az 2 kere hala ve hala rüyamda deprem olduğunu farklı senaryolarla görüyorum. Bazısınnda oturduğum ev yıkılıyor bazısında yıkılmıyor. Demekki hala deprem korkusunu atlatamamışım. Eminim birebir yaşayanların bir çoğu atlatamamıştır.

Özet olarak zor günlerdi. Ama ders alındığını hiç görmüyorum maalesef. Kocaeli bölgesinde yaşananları görmezden gelenler, olası istanbul depreminde ne yapacak merak ediyorum.

instagram fotoğraflarına baktımda sanki bir süredir bir şeyler yolunda gitmiyormuş gibi bir mesaj algıladım paylaştığı fotoğraflarda. Çok üZüntü verici bir durum. Korn un gitaristi intihar ı sorumsuzluk olarak görsede ben bunun haklı bir seçim olduğunu düşünüyorum. Bazen açıklama yapmak istemiyorum günlerce konuşmadığım zamanlar oluyor. Hep aöylemişimdir intihar bir seçenek olarak sunulmalıydı.
Kızmıyorum sana dostum sene 2017 aylardan ağustos bangır bangır heavy, one more light dinliyorum. Saygıyla...

gezinirken çıktı karşıma.

görsel

keyfimin kahyası işten ayrıldı. çiftliklerim talan, ruhum darma duman. dünya'nın 3 gün olduğuna inandırıldığımdan bu yana 4 gün geçti. diyete başladım. can sıkıntısı. bir derdim yok çünkü sadece yaşıyorum. sıfır beklenti. saat üç otuz, artık kelimelere de inanmıyorum.