bir sonbahar akşamı şemsiyesiz yolda yürürken, aniden yağmura yakalandığında içinde oluşan o mutluluk, çocuklar gibi şen olmak, bir an durup yaşadığını idrak etmek. yağmuru sevmeyenler içinse yük, o kadar derdin arasında bir de ıslanmaya ne gerek vardı hissi. ama kesinlikle hazırlıksız yakalanmak.
Dün (9 Kasım) ne kadar yalnız olduğumu anladım. Köpeğimin birinci ölüm yıl dönümüydü. Böyle arada duygulanıp instada paylaşmıştım acılar paylaşıldıkça azalır ya hani. Yakın arkadaşım dediğim kişilerden biri bile aramadı bilmelerine rağmen... Sürekli ağlıyordum ama sonunda yine kendimi ben sakinleştirmek zorunda kaldım. Her neyse insan üzülüyor işte... Huzurla uyu oğlum.. 8 yaşındayken sokaktan sahiplenmistim seni, 5 yıl katabildim ömrüne. Geç buldum, erken kaybettim. Beni hiç unutma olur mu?
Ben de bunu soruyorum evlenenlere, niye evlenir bir insan? Özgürlüğünü kendi elleriyle teslim etmek, sonra onca sorumluluğun altında ezilmek. Hayır ne gerek var yani...
Her zaman iyi bir insan olmaya, kimseyi kırmamaya çalıştım. ikili ilişkilerde (aşk), ilişkiyi başlatmak için onca sarf ettiğim çabadan geriye yalnızca hayal kırıklığı ve bolca yorgunluk kaldı. Peki sonra ne mi oldu? O seni yaralayan insan, hep deliler gibi sevildi. Onu seven kişinin de, çabalamasına gerek kalmadan bir ilişkiye başladılar, mutlu oldular hatta evlendiler. Kusura bakmayın da ... yani. Sevgi nankörü, seks düşkünü yüzlerce insan arasından o doğru kişiyi bulacağıma, sevileceğime olan inancımı yitirdim artık. Velhasıl kelam, artık kimse için cabalamıyorum. Bir başkası sevse de içimden gelmiyor artık. Bir yerde okumuştum. Kırıldıkça değişir insan.
Siz siz olun; şımarık olun. Her işi kendi başınıza halletmek yerine ona söyleyin, değer vermeyin, trip atın. Anca böyle sevilirsiniz.
Bir çocuğun en büyük yaralarından birisi taciz bence. O savunmasızlığın, korkudan pır pır atan kalbinle, sende açılan yarayı senelerce belki ömrün boyunca taşımak... Çoğu zaman kimseye söyleyemeden. Ve güvenememek hiçbir erkeğe. Dokunulmayı sevmemek ve korkmak... Çokça öfke, o öfkeyi; sapığı dövdüğünü, işkence ettiğini hayal ederek yatıştırmak... Ne desem boş. Yaşayan bilir ama dilerim kimse yaşamaz.
Hayatı dolu dolu yaşamak ama böyle suyunu sıkarcasına. Hayallerime ulaşmak için çok çalışmak ve o zafer duygusunu tadabilmek, daha huzurlu ve iyi bir insan olmak.
Diziyi izlemedim. izlemem de. Türk dizilerini sıkıcı ve abartılı buluyorum ama zaten konu bu değil. Bana bir zamanlar izlediğim bir diziyi anımsattı ismi. (bkz: Doc Martin)
Mucize doktor çakması bu yeni dizi yerine şiddetle tavsiye ederim. Bu iki saatlik vaktinizi böyle anlamsız dizilere ayırmayın.
Bu hayat yolculuğunda; gün içinde birlikte olduğun, gülüp eğlendiğin arkadaşların varken, gece yine kendinle baş başa kalırsın. Bu yüzden kendinle ilişkin daima iyi olsun ki, fırtınalar yıldırmasın seni iki darbede. Güvenme kimseye çok da. Arkadaş bu, bakarsın bugün var yarın yok.
Artık ölçülü sevmeyi, kendine değer vermeyi bilen, ayakları yere sağlam basan güçlü bir kadın olmuştur. Bir gün gelir umuduyla beyaz atlı prensini beklemeyi bırakmış, onun yerine biricik yalnızlığının keyfini sürmektedir...
Artık edebiyatın ve gerçek yazarların (Anton Çehov, ibsen, Oscar Wilde, Bernard Shaw, Dostoyevski, Haldun Taner, Sabahattin Ali, vs) tozlu raflara kaldırılıp unutulduğu bu zamanda, cahil cesaretiyle oldukça kolay bir eylem haline dönüşmesi beklenen bir durumdur. Roman yazmanın ciddiyeti bir yana, on binlerce insana bunu sunmak yüksek sorumluluk duygusu ister ama eşek hoş laftan ne anlar!
PS: Sözüm, yetenekli, bilinçli, entelektüel seviyesi yüksek kişilerden dışarıdır. Onlar zaten kendilerini biliyor.
