ben bu yazıyı sana yazdım anne, abime kızıp kızıp bana patlamalarından yıldım. yaşım 25
ben bu yazıyı sana yazdım abi, gavurun oğlu musun, sırtımda dövmeni taşıyorum. Seni daha nasıl sevebilirim? yaşım 25
ben bu yazıyı sana yazdım baba, varsa eğer; sana hiçbir hakkımı helal etmiyorum. Senin yüzünden yaşım genelde en iğrenç yıllarımın yaşları.
Bugün en mutlu günlerimden biri olmalıydı benim için. Yukarıdaki üçü sayesinde bi sike benzemedi. Ben de bu sayede unuttuğum sözlük şifremi azmedip buldum yeniden. Zira blog'ta böyle ağır yazamadım.
siz erkekler yavşak yavşak davranıp tepenize çıkan kızı, kendisini prenses sanıyo diye suçluyorsunuz ya çok gülüyorum * bana kimse öyle davranmadığından olsa gerek evin ampullerini değiştiriyorum, evde bozulan şeyleri kendimce tamir ediyorum, arabanın yağını kontrol ediyorum, fazla ses geldiği zaman açıp kaputu bakabiliyorum. yakında tek başıma çocuk sahibi olmayı deniycem, evet.
neyse demem o ki türk kızı zaten kezo, kendisine bi tık iyi davransan princess consuela oluvercek zaten. sen bu kıza geçiştircem, geçircem derken hayatım sen en güzelsin, sen benim pirensesimsin dersen bu kız da böyle hisseder hocam, dert yanmaktan vazgeç pls.
--spoiler--
frank aslında gerçek bir sefa pezevengi ve barda şarkı söylediği sahnede kendimi yerlere attım, mandy milkovich in neler yapabileceğini bi kez daha gördük gerçek bir prenses kendisi.
ian da gayim, erkek becermem gerek derken kafayı gözü yardı sonunda iyi oldu hırta.
--spoiler--
Her erkek aptal degil ama aptal olan her erkek cekilmez bir cile adeta. Bir de her cumlenin sonuna -ki yazan, kiz olsaymis kezbolarin sahi olurmus dedirten versiyon dusman basina.
insan kendi çocuğunu sever herhalde, sahip değilim bilmiyorum ama. allahım belki sürekli görmediğim için çocuğu alıp yutmak istiyorum. özetle başka bi sevgidir. *
özel hayatımda tercih ettiğim erkek tipi. nerde var kodoman kıro giderim bulurum. amele müteahhitler de favorilerimdir.
demet akalın dinlemem, kendi kendime yetebilen, facebook statusunu günde 7 kere güncellemeyen kendi halinde bi insanım. ama bu da benim zaafım.
bakın kırmızı ojenin işaret ettiği bazı şeyler vardır. Bi defa kırmızı oje her ele yakışacak bir şey değildir, ince, güzel ve bakımlı ellerinizin olması yetmez. kenarında etler birikmiş bir elde kırmızı oje bir faciadır. o kırmızı ojeyi süren kız düzenli olarak manikürünü yaptıran kızdır.
kırmızı ojesi çıkmış kızsa bu değildir.
nefret çok güçlü bi duygu ama bu adamın hayatı ülkeye attığı kazıklarla bezenmiş. nasıl oldu da bu adamı her akşam tvde görecek kadar başımızın üstüne koydu önce bunun konuşulması gerekir.
devleti dolandırması, öcalandır, ermenilerdir ve şehitler hakkındaki atıp tutmalarından dolayı da ölümüne üzüldüğümü söyleyemiyorum.
bir şirinlik muskasıydı adeta neon renklerde yavşak saat ve kalemleri, yavşak gülümsemesiyle günün belli saatlerinde zap yaparken kanal d den geçme ihtimalinden bile korkmama sebep olmuştur.
kör ölünce gerçekten badem gözlü oluyo demek ki. sırf bir şeyi savunmak ya da sırf bir fikre bir duruma karşı gelmek adına tepki veren bir toplum olduğumuz için ne bu başlıkları ne de mehmet ali birandırları yadırgamamak lazım.
ben bu yazıyı kime yazıyorum bilmiyorum ama;
Bugün bir minik astım krizi ve dehşet veren boğaz ağrısıyla bir üniversitenin acil bölümüne gittim. Acilin girişine arabamı park edip indiğimde geleneksel türk teyze kıyafetleri içerisinde ağlayan teyzeler vardı. gözleri bırak beni hiçbir şey görmüyordu. Süzüldüm yavaşça aralarından, içeri girdim. önümde elini baltayla ve yanlışlıkla kesen bi kadın vardı. onun kaydını aldılar. Bu kadın eli ve kolu artık kopan yerleri inanılmaz şekilde kanayan kadın devlet hastanesinden buraya pansumansız, dikişsiz bırakılarak yollanmış. sıra bana geldiğinde astım krizi geçirdim ve gribim, nesef borum ve göğsümde inanılmaz bi ağrı var dediğimde bu sorunun aslında ufak bişey olduğunu düşünmeye başladım. Çünkü o esnada arkamdan sedye üzerinde engelli bir çocuk geldi, sara krizi geçiriyordu bence. öyleydi. Tek başıma kendi sıramın gelmesini beklemeye başladığımda hasta yakınları oradan oraya koşturuyordu. yoldayken ne kadar yalnız olduğumu, doktora götüren biri bile olmadığını düşünüyordum ve bunun yanı sıra aslında ne kadar da şanslıydım bir öğrenciye göre.
Muayeneye alındığımda astım hastası olduğum için olduğundan fazla şey sorup olduğundan fazla şeyi kontrol etme ihtiyacı duydular. o şiddetli ağrının astımın verdiği kas yorgunluğu sebebiyle olduğunu ve de faranjit olduğumu söylediler. bir ton ilaç yazılmasını beklerken eli baltayla kesilen teyze yanımda yatıyordu ve eşi ordan oraya koşturuyordu. doktorsa benim çantamdaki astım spreyime bakmaya çalışıyordu. Hastaneden çıkarken sağımı solumu şaşırdım. ağlayan, hasta bebekler, çaresizliğin insan üzerindeki etkisi ve hiçbir şey iyi olmayacak, hiçbir şey düzelmeyecek ifadesi yıllardır yüzünde olduğu çok belli olan o engelli çocuğun anneciği.
Çıktığımda elimde bir reçete vardı ama şikayet ettiğim şeylerin ne kadar günlük şeyler olduğunu fark ettim ki bu daha önemliydi.
ağlamaktan kıpkırmızı olmuş, kendini parçalayan teyzelerin yanından sıyrıldım, arabaya bindim. henüz hiçbir şeyden kurtulmuş değildim. o an oradaki insanların iyi olması için her şeyi yapmaya hazırdım. Marşa bastım, emniyet kemerimi taktım ağlaya ağlaya uzaklaştım.
Dun aksam kendime süt isitirken balkon kapisini sonuna kadar actim, caddede bir tek araba yok, sinyalizyonlar bosuna yanip sonuyo. Hava tertemiz, keskin. Yasiyorum amk dedim.
Sonra aynada yüzümün eski sevgilimden ayrılınca çıkarmış olduğum egzamalı tarafına baktım, ince çizgiler var, kırıştım yani.
yaşlanıyom dedim.
