senelerce mücadele ettiğim o ''yabancılık'' hissini tekrar yaşadığım andır.
bundan beş sene önce bir intihar girişiminde bulundum. üniversiteye yeni başlamıştım. ama girdiğim her ortamda kendimi oraya ait değilmişim gibi hissederdim. bu his daha üniversitenin bulunduğu şehre gitmeden beni sarmalamıştı. nasıl oldu neden oldu bir türlü anlam verememiştim. ama intihar girişiminden sonra hastanede iki ay geçirdikten sonra yaşamaya tekrar başlamak istedim. senelerce uğraştım, senelerce. neyle uğraştımı sorsanız verecek bir cevabım da yok doğru dürüst. çevremdekiler ''senin bir şeyin yoktu ki aslında allah allah niye böyle oldu'' dediler hep.
okul hayatım bir iletişim fakültesinde okumama rağmen insanlardan kaçmak ve iletişimsizlikle geçti çoğu zaman. kendimi iyi hissettiğim nadir anlarda benden iyisi yoktu, her şeyi başarabilir ve her şeye gücüm yetebilir gibi hissederdim. ama bu hep kısa süren bir kaç yaz ayı ve sonrasında son bulurdu.
genelde sonbahar ve kış aylarını hatta zaman zaman ilkbahar aylarını büyük bir içekapanıklık ve üzüntü içinde geçirirdim. yaşadığım şeyleri içinde bulunduğum şehire ve yaşadığım ortama bağladım. ordan bi kurtulsam her şey düzelecekti ve öyle de oldu. kısa bi süre...
okulu bitirince bir-iki ay evde takılıp sonra kendime iş bulmak için istanbul'a gittim. kafamda hiçbir şeyi planlamadım ve bodoslama bir işe girdim. her şey çok güzel gidiyordu, daha önce hiç olmadığım kadar özgüven doluydum. günde 3-4 saat uyuyup sabah erkenden işe gidiyordum. deli gibi kuvvetliydim ama çalıştığım yerde doğru dürüst para alamıyordum ve stajyer ayağına emeğimi sömürüyorlardı. ben de sonunda istifa ettim.
farkına varmadığım bir şey vardı. orada o kadar enerjik ve güçlü hissetmemin sebebi ilaçlarımı bırakmammış yani manik ataklar yaşıyormuşum. ankara'ya döndüğümde 54 kiloya kadar düştüğümü görünce kendimi ne kadar hırpaladığımın farkına vardım.
sonra senelerce kullandığım ilacımı tekrar kullanmaya başladım. başlarda çok iyi geldi. uykum düzene girdi, iştahım arttı. duygudurumum da daha dengeli hale geldi. iyi geldiğini düşündüm. ama sonra ankara'da bulduğum bir işte çalışırken eskiden yaşadığım sorunlar nüksetmeye başladı. kendimi bir topluluğun içerisinde (ne topluluğu olduğu hiç farketmiyor bazen bir pazarda bile) orada hiç yokmuşum gibi davranıyorum. gözüm bir noktaya dalıyor ve sanki aklı alınmış bir meczup gibi bakıyorum etrafıma. elim ayağıma dolaşıp yemek bile yiyemiyorum. kendimi dünyanın en güçsüz insanı gibi hissediyorum.
bu sorunları senelerce yaşadım ama okulu bitirip başka şehire gidince düzeleceğini düşünmem saçmaymış. bu sorun beni en iyi hissettiğim en güçlü hissettiğim zaman yerlere çekiyor. ve geçen günlerde yine intiharı düşündüm. yapamayacağımı bildiğim halde. sordum kendime. daha önce bu yaşadıklarını aştın, yine aşabileceğini de biliyorsun. peki neden kendine eziyet edip bunları düşünüyorsun?
kendime verdiğim cevap şu oluyor.
'' her şey güzel gitse ve düzelsem bile hayatı değil ölümü tercih ederdim.''
ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yok. bunları buraya yazıyorum belki aylar sonra değişen bir şeyler olursa buraya yazarım.
bu ülke kocaman bir işsizler çöplüğüne döndü. ben de onlardan biriyim. s*kayım böyle işe. ne hale getirdiler memleketi. asgari ücretli iş bulsam, öpüp başıma koyacam *mına kodumun yerinde. beş sene üniversite okumak da götümüze girdi. hadi bakalım.
oyunculuk ve sinematografi olarak netflix'in en iyi dizisi olduğunu düşünüyorum. bu kadın bir hayal mi gerçekten var mı diye son bölüme kadar düşündüm. sonunda bir hayal olduğuna karar verdim. çünkü emma stone. *
--spoiler--
aslında öyle bir kadın var ve kahramanımızın da aklı da gayet yerinde.
--spoiler--
senaryosu da black mirror ile yarışır. ama o daha iyi. *
sadece komedyen ve iyi bir oyuncu değil. aynı zamanda çok iyi bir yönetmen. author bir yönetmen hem de. esprileri zeka kokar ve senaryo yazma konusunda usta...
şimdi, bu adamı neden bu kadar övdüm?
çünkü hakkı var. çünkü ülkemizde vasat yüceltilirken, çok iyi aşağılanır. değeri bilinmiyor geyiğine girmeyeceğim. değerini bilmenize gerek yok. adam zaten değerli.
kaan sezyum'un youtube'a yaptığı yeni iş. daha önce boş isimli bomboş bir program yapıyordu. bu sefer de ''bugünde bugün'' isimli bomboş ama o kadar da dolu * bir haber programı sunuyor. seviyoruz lan seni. küçük enişte. *
uzun zamandır sağlık sorunları yaşayan bir insan olarak, eğer tanrı varsa ona şunu söylemek istiyorum:
n'olursun şu sağlığım yerine gelsin. söz başka bir şey istemeyeceğim. en azından bi süre... yap bi babalık. *
mantıklı bir şey söylemiş insandır. bir ülkenin askerine, polisine hatta sokakta yürüyen insanına kast eden bir örgüte üye olan kişi öldüğü zaman leşe dönüşür. Başka bir şeye değil.
üniversite hayatımın özeti. artık ne üniversite kaldı ne de reddedilmek. artık çok eski bir anı hepsi.
ama aklına düşünce için cız ediyor, orası ayrı. neden diye sormanın bi faydası da yok. o yüzden kimseye neden diye sormuyorum. neden dedikçe sorular büyür. geriye kalan saçma sapan yarım yamalak anılar. al ne yaparsan yap. *
gecenin bu saatinde, anladığım şeylerin gölgesinde dinlediğim pilli bebek şarkısı...
umutlar tükenip bir gün, kalırsın çaresiz ve üzgün.
tesadüf olamaz bu güne kadar geçen gün.
yalnızlığın adı yok.
gecenin bu saatinde.
birkaç aydır dışarı çıktığımda gözlemlediğim durum. manyak mısınız lan? ne bakıyorsunuz diye uyaracağım ama kavga çıkar diye ilişmiyorum. neden diye soruyorum kendime. bir insan bir insana (hiç tanımadığı halde) bu kadar mal mal nasıl bakabilir? bana garezin mi var la?
nedenini çözemediğim durum.
zenginlerin takıldığı, pahalı bir mekanda bir şeyler yiyip içme zorunluluğunun olduğu an. sakın yanlış anlamayın bunu bir eziklik olarak söylemiyorum. ama insana koyuyor lan gerçekten. geçenlerde yine hava çok soğuktu, * bir cafeye girdim. cebimde de fazla para yok. *
bir şeyler içip çıkacağım. bir işim vardı, onu halletmem için biraz oyalanmam gerekiyordu. ben de hava soğuk diye bir mekana oturdum. neyse. bir şeyler içtim ama fiyatlara da bakıyorum göz ucuyla. * bir iki çay may içtim sonra cebimdeki para bitecek diye başka bir şey içmeden mekandan ayrıldım. * sokayım böyle düzene.
nuri bilge ceylan'ın ikinci başyapıtıdır. bence ilki, bir zamanlar anadolu'da filmidir. bu film üzerine çok yazıldı, konuşuldu o yüzden çok fazla yazmaya gerek yok ama bir senaryo nasıl yazılır, nasıl filme dökülür sorusunun cavabıdır bu film.
filmden aklımda kalan en vurucu replik ise şudur;
''tek bir hakikat yok oğlum, bunu bir anlayın artık...''
hataları yok muydu? vardı tabii.
mesela kurguda hatalar vardı. nuri bilge ceylan gibi kılı kırk yaran bir yönetmenin gözünden nasıl kaçmış hayret ettim.
doğu demirkol'un telefonla konuştuğu sahnelerde devamlılık hatası vardı.
