Eray saydam tarafindan fhm dergisine yazilan 'kaybeden' i anlatan yazi. Zaaflari anlatirken , allayip pullamak belki bir nebze kendinden kaçmak, kredini yükseltmektir belki. Ama Eray saydam da öyle yapmiş olsaydi bu kadar şahane olamazdi herhalde.
yaşım 32.annemle yaşıyorum. babam da var, ama o oturma odasında yaşıyor. annemle ben salondayız. bir bankada orta kademede çalışıyorum. hiç sevgilim olmadı. bir keresinde, üniversitenin ikinci yılında gönül diye bir kızla yakınlaşmıştım. okul çikışları yürürdük. dünyayı konuşurduk, sevgiyi konuşurduk, birlikte dans kursuna gitmemiz gerektiğini konuşurduk. iki kez de sinemaya gitmiştik. biri forget paris öteki de braveheart. geceleri uykuya dalmadan önce onu düşünürdüm. sabahları uyandığımda akılma gelen ilk o olurdu. okul partisinde onu cem'le öpüşürken gördüm, sonra...
gittiğim ilk maç fenerbahçe-beşiktaş arasındaydı.1979 yılıydı galiba. süleyman'ın cemil'i marke ettiği maçtı. sahadaki tek sarışın süleyman'dı, ben de beşiktaş'ı tutmaya karar verdim. insanlar cemil turan, lefter, metin oktay, şeref gibi futbolcuları görüp takım tutar. ben gidip adı sanı bilinmeyen, şu an esamesi bile okunmayan bir defans oyuncusu sayesinde beşiktaş'ı tuttum. bir de çocukken trt'de ilker yasin'in sunduğu avrupa'dan futbol programını hiç kaçırmazdım. ispanyol liginde osasuna diye bir takım vardı. hala var. osasuna denen bu takım diğerlerine nazaran zayıf bir takımdı. ve ilker yasin sürekli '' ender gelişen osasuna atakları'' diyip dururdu. osasuna takımı ender geliştirdiği ataklar sayesinde avrupa'da tuttuğum takım oldu. aynı dönemde liverpool, bayern, nottingham forrest gibi takımlar havada uçuşurken, ben osasuna sempatizanı olmuştum.
okuduğum bütün okulları birincilikle bitiridim. bu çok istediğimden olmadı. yapacak daha iyi bi'şeyim yoktu. hep ders çalıştım. futbolcu olmak isterdim ama mahallede beni pek takıma almazlardı. zaten çok yeteneksizdim. beden derslerini de hiç sevmezdim. uzun mesafeli koşularda diğerlerine kronometre tutarlardı. beden hocası benim koşacağım gün kronometre yerine takvimle gelmişti. herkes çok gülmüştü. ben de çok gülmüştüm. masa tenisinde kimse yenemiyordu ama...
çok arkadaşım yok. liseden bahadır var. o da amerika'da şimdi. sürekli çağırıyor, ama gidemem. uçaktan çok korkuyorum. yalnızlık gibi bir sorunum yok. insanlar beni seviyor. ama sadece o kadar. oraya buraya pek çağırmıyorlar. şirket eğlencelerinde yeterince sosyalleşiyorum zaten. çok kitap okuyorum ama hemen unutuyorum. konsantrasyon sorunum varmış. bunu bir yerde okumuştum. bir de karmaşık insan ilişkilerine bulaşmamak daha iyi oluyor galiba. çok emin değilim ama, içiniz boşalmıyormuş. bunu da bir yerde okumuştum. içiniz boşalmıyor...yani sizi siz yapan özelliklerinizi yitirmiyorsunuz. yani hayat boyu bakışlarınız değişmiyor. çocukken nasıl baktıysanız, hayat boyu öyle bakıyorsunuz. ama itiraf etmeliyim ki bir kız arkadaşım olsa çok iyi olurdu. öyle sevişmek için falan değil, birlikte bi'sürü şey yapmak için. ne biliim, birlikte yemek yapardık, masa tenisi oynardık, kim 500 milyar ister'i birlikte izlerdik. erenköy sahilide yürürdük. işte böyle şeyler. bi'de bol bol konuşurduk.
benden yazmamı istediler. yazacak kadar çok şey bilmiyorum ki. ısrar ettiler...peki yazıyim de ne yazıyim? kendini yaz, yaşadıklarını yaz dediler. içimden ''yaşadıklarımdan ancak kutu oyunu yapılabilir, başka bir halta yaramazlar'' demek geldi. sonra düşündüm, herkesin herşeyi bildiği bir ülkede, bir şeyleri bilmemek üzerine yazılabilir diye... birileri okur mu diye merak ettim, neden olmasın? ender gelişen osasuna atakları beni heyecanlandırmıştı.
ne olmak istiyordun? herkes tarafindan begenilen , takdir edilen biri olmak istiyordun dimi? ama olmadı dimi? sıradan alelade biri olmak hiç istemedin zaten. her zaman aranan kişi olmak istedin ,olmazsa olmazların başında gelmek istedin ama olmadı , zaten olmaz da. çünkü senin yapında yok bu dostum. doğarken lanetlenmişsin sen. bu durumda sadece yanlız ve ve az olmadığına sevinebilirsin. sokaklar senin gibi adamlarla dolu , çık dışarı katıl onların arasına kümeler halinde gezinin . ama hepsinden tiksiniyorsun dimi? hayatın boyunca sana benzeyen insanlara zaten hiç hayranlık duymadın ki sen. bu sıradan ve alelade görünüşünü gidermek için jöle aldın kafana sürdün ama bir jöleden çok şey beklememek lazım zavallı kardeşim. şimdi kaya gibi saçlarla eve dön. bak telefonuna belki bir gün çalar. "kıyafet çok önemli" diye bir şey soktular kafana. sonuna kadar inandın. zaten kim ne söylese sonuna kadar inanırsın , çaresizsin. gittin kıyafetler aldın . ama olmadı hep iğreti , pot durdu dimi üzerinde. sakın paranı boşuna harcayıp daha pahalısını alma o da pot duracak şimdiden söyliym. oysa ki aynı kıyafeti giyen başka birine nasıl da yakışmıştı dimi? kıyafet aynı ama sorun nerde? sende olabilir mi? bi de kurnazlık yapıp ucuz olsun diye yazlık giysileri kışın , kışlık giysileri yazın almıyor musun? tam dayaklık adamsın. hem bu kadar çaresiz olup hemde kurnaz olmak nasıl bir his dostum. anlat bana. jölem bittiği bir gün uğrarım sana anlatırsın. bilirim hep evde oturuyor olacaksın.
söyleyenin de , söylenenin de ruhunda derin izler bırakan bir söz öbegi. zira az önce benim gibi pide kuyrugunda bekleyen yaklaşık bir on kişiye falan arkadan sinsice yaklaşip , hafifte böğürük efektiyle " beğn fisigopatım !! " diye bağırılınca alayımız birden tavuk gibi dağildik.. cidden dağildik ve sonra " ehe mehe hay alaau yau " diyerekten tekrar bir araya geldik. el ele verdik aynen sıramıza geçtik. Kendimden tiksindim. ruhum ezildi. Söyleyenin de , söylenenin de ruhunda derin izler bırakan bir söz öbeği. huop aha döndük mü gene başa?!
(bkz: ismail sen kocaman bir çılgınsın!)
hamama giden hanımların , yanında 14 üne gelmiş ergenliğin doruğundaki oglunu da getiren diger bir hanima itiraz cümlesidir bu. çocukluktan çoktan çıkmış , genç bir adam sayılabilecek oglan ilk dikizcilik tecrübesinide yaşar bu sıcacık ortamda . mahalleye döndüğünde arkadaşlarina da anlatmak için ne gördüyse kaydeder hafızasına. dönüm noktasidir onun için. artık yeri erkekler hamamıdır çünkü...
SORU 18.
mehmet ayşe' nin diri vücudunu hunharca sallıyordu. mehmet mitralyöz gibi tıklıyordu. ayşe' nin memeleri iyice sertleşmiş, diri vücudu terden sırılsıklam olmuştu...
özellikle 90 larda şaha kalkmış bir ekoldü bu ve nice yaşitimla beraber bende 'süper sölüyorum olm alem bana hasta ehe mehe' diye aynanin karşisinda az şekil yapmadim.bir okayi yamaşuta kombamba kombambaa vardir ki benim bunu bir de godoş gibi tahtaya kalkıp söylemişliğim vardir. ocagin sönsün emi yoncimik . çok kötüydü çok! daha sonra gencecikten bir arkadaşin söylediği anoni niyolay ye yee. vuruş eksik tamamlayalım , hece eksik uyduralim ...böyle böyle heba oldu bir nesil . son örneklerinden rebel moves ise şarkının alayını uydurupta söyleyerek bu anlamsız ekole tuhaf bir soluk getirmiştir.geçmişimden ders almasini bilmeyen ben gore gore çapatipa rotapani ya heyy i bile galiba bize birşey anlatmaya çalişiyor diye dinlemiştim.lan ne anlatcak dingil , sallıor işte adam demedim...hep o 90 lar...
Dekorunda binalardan sarkan ölmüş vücutlar , yerle bir olmuş şehirler olan yavaş mistik dans.her şey olabildiğince mat ve karamsar iken bile nefes alma hakkını anlatabilen tek dans...
Fildişi sahillerinde bir tarantula zehri ile hayatını kaybeden fotoğraf sanatçısı.Fotoğraflarına bakarken insanın fetişist olası gelir. vücut engeline rağmen çok seyahetler yapıp büyük işler başarabilen küçük adam...ayrece altay öktemden başka kimsenin bahsetmiyor olması,ulen hayal neyim mi bu dumas efendi dedirtiyor insana...artık orasıda hayal gücüne kalmış okurun.
