habersiz kalmamak için saniye saniye twitter olsun sözlükler olsun takip ettiğim eylemdir. günlerdir o kadar şaşkınlık içerisindeyim ki doğru düzgün hiçbir şey yazamadım. deyim yerindeyse resmen kal geldi. polislerin insanlığa sığmayan hareketlerine şahit olduktan sonra, kendi çocukları yaşındaki kızlara ettikleri hakaretleri ve muameleyi duyup okuduktan sonra elim ayağım buz kesti diyemedim yazamadım hiçbir şey. ömrüm boyunca kimseye bed dua etmedim ama 6 gündür bu adamlara ettiğim bed duanın haddi de hesabı da yok. hakettiğinizi yaşarsınız inşallah.
zordur şehir dışında üniversite okumak. her zorlukla sadece kendiniz başetmek zorundasınızdır. maddi manevi her türlü zorluklarda sadece kendiniz varsınızdır. etrafınızdaki insanların sizi kandıracağını ya da çıkarsız yanınızda olduklarını görmenizle başlar ve evin maddi her türlü maddi giderleriyle harçlığınızı ayarlamanızda hayatta para yetirme olgusunu öğrenmeye başlarsınız. sonra da hayatı yavaş yavaş öğrenmeye başlarsınız. ya ailenizden gördüğünüz eğitimi unutmaz ona göre yaşarsınız ya da ne olduğunuzu unutursunuz yazık edersiniz her şeye. seçim sizindir.
polis değilim, doktor değilim, ağır sanayi işçisi de değilim ama fabrika müdürünün egosu tatmin olsun diye çalışıyorum bugün. kendisi şuan uyuyordur sanırım.
sevgilisi olunca ailesine devamlı olarak sizin adınızı vererek sizin bile haberiniz olmadan sizi kullanması. sevgilisi olmadığında 7/24 yanınızdayken sevgilisi olduğunda sadece 'anneme sendeyim dedim bozma' demek için araması gibi davranışlar baş sebeplerdendir.
sırf aileniz istedi diye bir bölümü tercih etmeyin. ben bunun acısını 3 yıldır yaşıyorum. sevmediğim bir meslekte üçüncü yılımı doldurmak üzereyim. ama inanılmaz derecede mutsuzum. yaptığım işten hiç memnun değilim, beni kesinlikle mutlu etmiyor ama madem okuduk mecburen çalışacağız mantığı ile hala hata yapıyorum. bakalım nereye kadar bu bana işkence gibi gelen iş hayatını sürdüreceğim?
üzücüdür. kişiye göre değişir beklentiler. kimi sınavlarının iyi neticelenmesini bekler, kimi sorunlarını aşabilmeyi,kimi eski iyi olan sağlığına kavuşmayı, kimisi ise sevdiğini bekler. bildiğim tek şey beklentilerin insanı yormasıdır. bekleme süreci zordur, sancılı geçer. sabretmek lazım gelir. ama gösterilen sabır da beklemek de ziyadesi ile üzer ve yorar insanı.
her günün işkence gibi geçmesine sebep olandır. nadirdir ülkemizde yaptığı işi seven kişiler. gönlüm isterdi ki yaptığı işi seven kişilerin grubunda olsaydım ama ne yazıkki olamadım. yıllardır yalnız yaşamanın verdiği bıkkınlıkla artık hiçbir şeyden keyif almamaya başladım. her şey sıradanlaştı. ailemi daha çok özler oldum. eve geldiğimde sadece dört duvarla sohbet etmekten, her gün sabahın 06:00 da uyanıp, yoğun, kıymet bilinmeyen ama türkiye'nin en büyük fabrikalarından birinde çalışıyor olmanın bezikliği ile güne başlamaktan ve artık yaşımın da 30 a yaklaşıyor olmasından dolayı kolay yorulmaktan, mücadele ve sabrımın eskisi gibi olmamasından kaynaklı kolay demorilize olmaktan sıkıldım.
yaptığınız işi seviyorsanız inanın hayat her zaman çok daha güzel olur. naçizane tavsiyem; istemediğiniz bölümde okumayın, istemediğiniz işi yapmayın. hayat cidden çekilmez hale geliyor.
bir işletmenin çalışanına verdiği değer, elemanlarına sunduğu imkanlardan ve yedirdiği yemekten anlaşılırmış düşüncesine bakılırsa çalışanına zerre değer vermeyen avrupanın en büyük fabrikasıdır. işe girene kadar türlü sınav ve mülakatların yapıldığı, durmadan çalışılan, işin hiç sakinleşmediği, normal, insani boyutlara gelmediği, insanın huzurunu bozan, sinir stres sahibi yapan en büyük fabrikadır. bazılarına göre burada hayat çok güzelken bazılarına işkence gelir. bu da çalışılmış olan bölümden ileri gelmektedir. eğer zamanla yarışılan, herkesin işinin acil olduğu ithalat ve ihracat bölümündeyseniz gerginlikten ikiye ayrılacak kıvama geliyorsunuz. daha 3 aylık eleman olmama rağmen istifa ettim ama kabul edilmedi. bakalım nereye kadar gidecek. gittiği yere kadar diyoruz efendim.
ayrıca eklemeden geçemeyeceğim en önemli nokta ise işe alındıktan sonra belli bir eğitimden geçmeden direkt olarak sizi işin içine atarlar burada. tıpkı yüzme bilmeyen bir insanı denizin ortasında en derine atmak gibidir. ciddi ölçüde deneye deneye öğrenirsin burada işi.
hem başımıza icat çıkarmayın eskiden eğitim mi varmış değil mi efendim?
öğrenciyken farkına varılmayan yanlardır. mezun olursun, işe girersin anlarsın o zaman öğrenciyken ne kadar rahat olduğunu. hele iş yerinde rahat değilsen, işini severek yapmıyorsan sık sık anarsın o günleri.
bugün neden böyle mutsuzum? neden bir şeylerin eksik olduğunu düşünüyor ve o eksikliğin ne olduğunu bulamıyorum. bu farklı düşünceler neden mütemadiyen beni bulmakta? sıfır düşünceyle sadece günümü yaşayabileceğim zamanlarım sadece geçmişte mi kaldı, geriye gelmeyecek mi o günler?
kariyer, ilerlemek, para ve pul hayatını belli standartlarda sürdürebilmek olması gerekenlerin arasında. ama tüm bunların hayatın ta kendisi olması, sağlıktan, huzurdan üstün tutulması normal mi? önemli olan önce mutlu ve sağlıklı olmamız, huzur içinde yaşamımızı sevdiklerimizle sürdürebilmemiz değil miydi?
yaptığı işi dünyanın en zor ve en önemli işi gibi gösteren insan tipi.
başkalarını mesleğine göre statüsüne göre değerlendiren insan tipi.
paraya tapan insan tipi.
saydıkça çoğalır bunlar en iyisi saymamak.
işe alınan kişinin performansının, işi algılayıp düzenli bir şekilde yapıp yapamayacağının gözlendiği süredir. yarın işe başlayacağım özel firmanın belirlediği deneme süresi ise 6 aydır. 6 ay sonunda eğer benden memnun kalırlarsa kadroya alınacağım bilgisi küçücük alt yazılar gibi laf arasında söylenmiştir. deneme süresinin bu denli uzun olmasını nedense olumsuz yorumlamak istemiyorum. sanırım motivasyonumu olumsuz etkilemek istemiyorum. 1 aylık deneme süresinde telafi edecek kısıtlı zaman varken, 6 aylık deneme süresinde hataların telafisi için bol zamana sahibim gibi düşünüp moralimi yüksek tutmaya çalışıyorum.
şehrin güzelliği neyse de o şehrin içindeki insandır en güzeli. zaten şehri sevdiren de odur. dünyanın en güzel yerinde olsanız akabinde yalnızlık olsa ne keyif alınır ne de başka bir şey. şehri güzelleştiren sevgilidir, onunla yaşanan iyi, kötü, güzel olan her şeydr.
huzurunu bulduğu andır kadın için. dünyanın tüm yoruculuğundan arınmış bir şekilde koyar başını erkeğinin omzuna. öyle ki orada o kadar mutludur ve kendini güvende hisseder ki o an dünya yıkılsa yine de kendine ve sevdiğine bir şey olmayacak sanır.
uzun ilişki birçok şeyi içinde barındırandır. saygıyı, sevgiyi, aşkı, özlemeyi. bunlardan en önemlisi sevginizin bitmemesi ve beraberinde duyduğunuz saygıdır. hepimiz bazen ergen kişi tribine girebiliyoruz. erkekler yeri geliyor bazı zamanlarda maço dediğimiz kılığa bürünürken kızlarımızda hep şikayet edilen türk kızı tribine girebiliyor. önemli olan bu durumda yaşanılanlara duyulan saygı, birbirnizin yanınızda olduğunuzu hissettirmeniz. üzüntüsünü kendi üzüntünüz, sevincini kendi sevinciniz olarak görüyorsanız başka şeylere takılı kalmıyorsunuz bile. huzur vermek asıl amaç oluyor.
6 yılımızın bittiği çok güzel, çok uzun bir ilişkinin içerisindeyiz. ilişkimiz toz pembe başlamadı toz pembede sürmedi. ikimiz açısından değildi sıkıntılarımız. hep dışardaki insanların yaratmış olduğu sıkıntılarımız oldu. bizi etkilemedi ama bu sıkıntılar. bizi ayırmadı. çünkü biz hep birlikteydik, birlikte dedikodu yapıp, maç izleyip, dizi izleyip eğlendik. ben 6 yıldır deli gibi heyecanlanıyorum sevgilimle buluşurken. onun istediği, sevdiği renkleri giyiyorum beğeniyor o beğenince ben kendimi çok iyi hissediyorum. birlikte alış verişe çıkıyoruz ve geleceğimiz için planlar yapıyoruz. alışkanlık olmadı mı? bunun cevabı çok açık. eğer sadece alışkanlıktan ibaret olsaydı hala onun düşünürken heyecanlanır mıydım, gülümseyebilir miydim, onu her zaman deli gibi özler miydim? biz her şeyden önce birbirmizle kavga ederken bile birbirimize asla hakaret etmedik. saygımızı hiçbir zaman yitirmedik. elbette hatalarımız oldu. dedim ya toz pembe bir başlangıç yapmadık ama düşlediğimiz hayatımız gerçekten çok güzel. tek derdimiz birlikte yaşayabilmek bu hayatı.
