Küçükken çok isterdim, şimdi öğretmen adayıyım. Şimdiden toplumdaki az gelirli, düşük statümü düşündükçe üzülüyorum. Ben istedim, sevdiklerini örnek aldım, bu yoldayım. Bilmiyorum sonum ne olacak; atanamayanlardan mı, atanıp geçinemeyenlerden mi?
Korkağın biriyim aslında ben. Ölümün gözünün içine bakarak onu kucaklayamam, ancak o alır beni sessizce, götürür. Bu yüzden ilaç içmek en sakini sanırım, bana en uygunu.
Bir siz eksiktiniz zaten. Sınıf öğretmenleri on bin atama için kaç gündür twitter gündeminden inmediler. Onlara yoksa size hiç yok.
(bkz: doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar)
Al kahveni yanına, aç canlı bir şarkıyı son ses ve de ki kendine "onu unuttuğumda yanacak canı, ileride kıymetimi bilenle görünce beni, o zaman anlayacak kaybettiğinin değerini." Bunlar yapılırsa muhtemel unutma süresi otuz dakikadır ya da ben fazla gamsızım. Ehehhe.
Abi derken bile mutlu olurdum ben. Hep gurur duyar, hep övünürdüm onlarla. Koskoca iki abi. Ömür Boyu yanımda olacak, beni hiç bırakmayacak iki insan. Tutunacak iki dal. Sanmışım, yanılmışım.
Tüm suç şu zamana kadar gerçekleri göremeyen aptal gözlerimde.
Bu yaşananlardan sonra "kalk" diyorum kendime, "kalk ve tek başına devam et yoluna, kimseye güvenmeden, sırtını yaslamadan. Öz abilerine bile."
