vəziyyət idi: beyin özünə yüklənən kədər və ağrılara dözə bilməz hala gəlirdi. deyirdi ki: "mən pes edirəm, lakin burada bütünün qorunmasına əhəmiyyət verən biri daha var, o halda yükümü bir hissəsini ala bilər və bir müddət daha belə idarə edilə bilər. ıste orada ağciyər dövrəyə girirdi, hərhalda itirəcək çox bir şeyi yoktu.beyin və ağciyər arasında mənim məlumatım xaricində edilən bu danışıqlar qorxunc keçmiş olmalı.
Muhteşem duyğulu bir şeirdir. Oxuyun və sevgililərinizi atın. Sevgiliniz yoxdursa, belə aşan içinə soxum.
Bu gunahdirmi ki, sevmişəm səni
Düşündüm həm sevib həm sevilerem
Beim qara gəldi sevdin özgəni
Bildim ki, çəkərək qəm sevilerem
Vuruldum mən sənə sevgibaginda
Sən bir Leyli oldun mən isə Məcnun
Bilirsən indi mən sam işığında
Yazarım bu şeiri sakit və yorğun
Yuxuya getmişəm bir bax tərsliyə
Gəzirik səninlə fani dünyada
Sonra kədərləndim bilirsən niyə?
Əlimdən tutmuşdu amma royada
ilahi bu yuxu olarmı gerçək
Yenede yuxudu faydası yox idi
Seni özgesiyle gözümlə görəcək
Bildim ki yuxunun mənası yox idi
Nə gecəm var indi nədə gündüzüm
Hər gecə hər səhər həsrətindəyəm
Sənə deyiləsi az deyil sözüm
Bir bilsən nə qədər həsrətindəyəm
Mənim sozlermi çıxartma yaddan
Umudum vuqarim sevəcək səni
Bir zaman köçsemde fani dünyadan
Torpaqda məzarım sevəcək səni
Descartes, öznenin konumu hususunda özneyi bilinçte konumlandırır. Ama ona şu sorulmalıdır: düşünmeye başladığın an ile düşündüğünü fark ettiğin an arasında geçen zamanda var mıydın?
Bu soru ile öznenin konumu bilinçte olma temelini kaybetmektedir. Ve bilinçdışı özneye daha yakın kalmaktadır.
Mən bu xüsusun içindən çıxa bilmədim. Bu mövzuyla əlaqəli olaraq Lacan ən az Dekart qədər araşdırılmalıdır.
Bu konuda çok öfkeliyim. Ontolojik ve epistemolojik ayrımı yapamayıp bir şeyin varlığını onun algılanma zamanıyla değilleyemez ya da olumlayamazsınız.
Zamana ilişkin ortaya atılan düşünceler çoğunlukla algı düzeyine indirgenmiş ve epistemolojiktir. Aristoteles'in inşa ettiği zaman anlayışı bir öyle bir böyle harmanlanır "şimdi yiktir, Çinki o algılandığında geçmiş ilir." diye sesler yükselir.
Bu epistemolojik bir yargıdır. Yani bir zaman diliminin varlığını onu algılamaya indirger.
Bakın şu cümleye:
"Şimdi, 'ifade edilirken' ya da 'fark edildiğinde' geçmiş olur"
Ne diyor? "ifade edilirken" ya da "fark edildiğinide"
Onun varlığının ölçütü ifade edilmek ya da algılamak mıdır?
Ontolojik olarak var olmak ile epistemolojik varolanın bilgisine erişmek başka şeylerdir.
Varolan tek zaman dilimi "şimdi"dir. O anda yaşanır, o anda varoluşulur. sonra algılansın ya da sonra fark edilsin, bu algılanırlık epistemolojiktir. Ontolojik açıdan, şimdi "var"dır.
Məni daha çox kızdırmayın. Aristotelin metafizikası və fizikası yenidən oxuyun və Heidegger bilmədən antologiya danışmayın. Belə fəlsəfənin içinə soxum.
Kullanımları, çoğunlukla cümleyi duyar gibi okuduğumuzdan kısıtlanan işaretlerdir. Şöyle bir düşününce normalde zorunlu olduğumuz ve kullandığımızdan çok daha fazlasının kullanılması gerekir.
Ayrıca bu işaretler, bazen bir kelime yerine dahi gelebilir; noktalı virgül, iki nokta üst üste... Dikkatli incelenirse felsefe alanında yazılı kitaplarda, "ama, çünkü, örneğin" olarak kullanılan noktalama işaretleri görülebilir. içlerinde en tatlışı noktalı virgüldür bence.
Kant, Varlığın gerçək bir yüklem olmadığını söyləyər, ona görə varlıq yalnız mövqe bildirir. Məsələn; bu kahvedir cümləsi, qəhvənin xüsusiyyəti haqqında məlumat verməz amma qəhvənin mövqeyini ifadə eder "-dir" ekiyle.
Bu kitaptan çıkarılacak en önemli sonuç şudur: nihayete ve amaca duyulan arzu; an'a, duraklara ve yola ihanettir. ihanet diyoruz ama anın, durakların ve yolun anlamlı olduğundan değil; onların son ve amaçlananın aksine "var olduğu"ndan dolayı.
