yaş almak, bir şeyleri biraz daha anlamaktır sanırım. ölümlü olduğunu kabullenmek ve hayattan mümkün olduğu kadar güzel vakit geçirmeye ve üretken olmaya odaklanmak.
sözlük hesabıma çok yıllardan sonra giriş yaptım. aşk, eğitim ve yaşam konularında çok güçlü duygularla yazdığım girdileri gördüm. bir kaçını sildim hatta. sanırım insan daha gençken duygularını daha çok ifade ediyor, bazen haksızlıklara karşı daha tepkili oluyor. zaman geçtikçe daha çok kendisine yöneliyor. çevrenize bakın, en kendine odaklı insanlar yaşlı olanlardır. bir yaştan sonra, kontrol edebileceğiniz tek şeyin kendi davranışlarınız ve olaylara verdiğiniz tepkileriniz olduğunu anlıyorsunuz. başka insanları, özellikle de sistemsel ve kökü belki yüzyıllar öncesine dayanan sorunları tek başına değiştiremezsiniz. bunu anlıyor insan.
uzun yıllardan sonra bir araya gelip turneye çıkmışlardı. 2016 yılının 20 kasım günü belgrad arena'da canlı dinlemek nasip oldu. yıllarca unutulmayacak bir konser, genç-yaşlı eski yugoslavya'nın çeşitli yerlerinden gelmiş binlerce kişi, inanılmaz bir his, nostalji, ruh... alen islamoviç "şimdi artık var olmayan bir ülkeye yazılmış bir şarkı söyleyeceğim" diyor, ve "pljuni i zapjevaj"... ve hep birlikte, beraber söyledik... biliyorum ki, o an orada olan hiç kimse o günü unutmayacak.
o yaz, turne devam ederken, tifa ve alen büyük bir kavga etti ve konserler sona erdi. muhtemelen bir daha bir araya gelmeyecekler...
yani bayan kelimesinden hoşlanmıyorum, bana dendiğinde sinir oluyorum ama bazen otomatik olarak çıkıyor insanın ağzından. mesela birinden bahsediyorsunuz, şurada oturan kadın/adam dendiği zaman uygun olmuyor, kaba geliyor, hanımefendi de çok uzun. bayan muadilleri içinde en sık kullandığımız kelime, söylemesi de kolay. hanım daha doğru bir kelime ama o kadar rahat çıkmıyor ağızdan, alışkanlık olsa gerek. erkekler için ne kadar kolay halbuki, bey/beyefendi diyorsun bitiyor.
bizim okulda buna çok takık insanlar vardı, öğrenciler için olan facebook grubunda bir iş ilanı vermişler, 3 günlüğüne tam zamanlı çalışacak kadın aranıyor diye. baya tartışma olmuştu, bu şekliyle yanlış anlaşılıyor, bu kadar takıntılı olmayın, temizlik işi ilanı gibi duruyor diye. dildeki kullanımı ile alakalı.
ben bu kahveyi tuğba kuruyemiş'te buldum, başka yerlerde de var mıdır bilemiyorum. böyle kremalı sütlü hafif bir kahve, içindekiler listesinde türk kahvesi, sahlep, keçiboynuzu, damla sakızı, mahlep, krema, safran var. ben çok sevdim ama bazı insanlar sevmiyor. bu kahvenin benim keşfettiğim büyük bir özelliği var ki o da şu, kahvesi az olduğundan uyku kaçırmıyor ve çarpıntı yapmıyor. hem kahve seviyor hem de içtiğinizde uyku düzeniniz bozuluyorsa gönül rahatlığıyla içebilirsiniz.
bununla çok güzel bir makarna yapabilirsiniz, pahalı kafelerde yediklerinizin aynısı.
şimdi barilla'nın tagliatellesi var. böyle tek tek yuvarlak şekilde sarılmış duruyor kutuda . onlardan böyle 2-3 kişiye yeteceğini düşündüğünüz kadarını pişirin (8 tane falan koyuyorum ben). fazla da pişirmeyin en fazla 10 dakika kaynasın yeter. o pişerken bir yandan yarım paket temizlenmiş dilimlenmiş mantarı (böyle küp doğrayın her mantar 5 parça) biraz ayçiçek yağıyla kavurun. mantar suyunu salacak, o su da güzel bir tat veriyor dökmeyin. pişince eğer evde varsa hindi füme atın şerit şekilde kesilmiş, 1-2 dakika onu da pişirin, hani ısınsın yeter. yarım paket küçük kremayı üzerine dökün, hep beraber 1-2 dakika falan daha kaynasın, biraz karabiber dökün. sosunuz hazır.
bu sosun üzerine pişirip süzdüğünüz makarnayı koyun, tabakta üzerine biraz rende kaşar serpin.
yurt dışına en ucuz gönderim yapan kargodur. yurt içinde de muhtemelen öyledir.
gönderinizin sağ salim ulaşmasını istiyorsanız kayıtlı olarak yollayın postanızı, barkodu elinizde yoksa takip edemezsiniz, nerede diye bakamazsınız. takip edilemeyeceğini bildikleri gönderiyi de pek sallamazlar. bir gönderi ortalama bir hafta içinde karşı ülkeye ulaşır ve ondan sonrası o ülkenin posta servisinin elindedir. litvanya, sırbistan, çek cumhuriyeti, yunanistan hem kart hem paket olarak gönderim yaptığım ve çabuk giden yerler, bir kere çek cumhuriyeti'ne toplam 6 günde adrese varmıştı. litvanya postası hızlı ama gümrükte kıllık yapabiliyor, gönderdiğiniz kişiyi bunun içinde ne var diye merkeze çağırabiliyor. italya, ukrayna, rusya gecikmelerin yaşanabileceği ülkeler ama postam gitti, özellikle italya'da karşı tarafın takibi gerekiyor adrese gelmeyebilir, barkodla takibini yaparak gerekirse merkezden alması lazım, ukrayna ve rusya politik sebeplerden sorunlu ve gecikme yaşanıyor. ispanya berbat, 2 kere postam kayboldu. almanya da bir yeni yıl kartımı kaybetti. bu durumlarda kayıtlar türkiye'den çıktıktan sonra kesildi.
türkiye içinde şehirler arası transferler çabuk oluyor ama dağıtım merkezinden adrese gelmesi uzun sürüyor. 2 gün gibi bir sürede izmir'den istanbul'daki genel dağıtım merkezine gidiyor.
genel olarak istanbul'dan gönderilen postalar 2-3 gün daha erken gider, diğer şehirlerden gelen postalar öncelikle istanbul'daki genel merkeze yollanıyor. kartlar-kağıt mektuplar paketlerden daha çabuk gider, paketler gümrükten daha yavaş geçer. sorunsuz bir gönderim için gümrüğe takılabilecek şeyleri koymayın, mesela markası olmayan, paketli olmayan doldurma çay, kahve, şekerleme sorun yaratıyormuş. sıvı da sorun yaratabiliyor, bana yasak demişlerdi, yurtdışından bana sıvı yollayan arkadaşım da bayağı bir gönderim parası vermiş.
ufak paket yolluyorsanız, özellikle çizecek bir şey varsa havalı zarfa koyun yırtılmasın. ufak bir çini kap ta kırılmadan gitti havalı zarfta. ufak çikolata drajelerden kıllanıyorlar galiba, açılmış ve her tarafa yayılmış olarak gidiyor.
siz gönderiyi alacak kişiyseniz de öncelikle karşıdan kayıtlı olarak göndermesini rica edin. ptt dağıtım merkezine ulaşana kadar iyi çalışır ama adrese teslimde sık sık sorunlar çıkar. mesela dağıtıma çıktı yazar ama bir hafta gelen giden olmaz, evde beklediğinizle kalırsınız. telefonu da açmazlar. sebep çok yoğun olmalarıdır, çalışanların bir kötü niyeti yoktur sanırım.
ne zaman ki "dağıtıma çıktı" yazısını gördünüz ve o gün gönderi elinize geçmedi, hemen ertesi gün dağıtım saatinden önce, 8.30 gibi orada yazan yere giderek bizzat gönderinizi teslim alın, kimliğinizi de götürün. siz gidemiyorsanız başkasına vekalet vermeniz falan gerekiyormuş, onu bilemiyorum. kendiniz gitmeniz önemli. akşam kapanışa yakın da gidebilirsiniz, dağıtım bittikten sonra ama sabah daha garantidir. izmir için bu ana dağıtım noktası stadyum metro durağına 15-20 dk yürüme mesafesinde bir yerdir. postanızı bulup hemen teslim ederler 10 dk içinde, siz de bir koltuğa oturur beklersiniz, bu arada telefonun nasıl sürekli çaldığına ve açmadıklarına şahit olursunuz.
ptt bazı ülkelerin posta servisinden çok daha iyidir. en azından türkiye içinde hiç postam kaybolmadı ve barkoddan gönderiyi dakika dakika takip edebildim, kayıtları çok iyi tutuyorlar. hani bir belgeyi göndereceksiniz diyelim ki, öğrencisiniz paranız da çok yok, vaktiniz de var, ptt'yi tercih edin derim. ben hiç pişman olmadım, özel kargo şirketlerinin 150 lira istediği postayı 15 liraya yolladım, belgeler de zamanında ulaştı.
doğuştan engelli ve sürekli acı çeken, çocuk yaşta ölecek olan insanları (ağır kalp hastası, ciğer hastası) gördüğümde bunu düşünüyorum. bu insan neden bu şekilde dünyaya geldi?
umarım engelli çocukların, ölü doğan, savaşta öldürülen bebeklerin bir daha dünyaya gelme şansı vardır.
yakalanması çok sevindirici bir şey öncelikle, sonunda toplum olarak hareket edebildik bir sapığa karşı.
ancak gerçek isim-soyismi bir yerde verilmiş, facebook'tan açıp profiline bakıyorum. karısına, kızına, fotoğraflardaki mutluluklarına. sonra adamın yakalanmasının ardından şu anda ne halde olduklarını düşünüyorum. o kızın geleceğini düşünüyorum. şu an tanıdıkları sevdikleri bir sürü insana rezil olduklarını düşünüyorum.
herkesin başına gelebilecek bir durum. insanın ailesinde her türlü sapık, psikiyatrik vaka olabilir. ben o kızı dert edindim. acaba normal bir hayatı olabilecek mi o kızın? keşke adamın gerçek ismi hiç verilmemiş olsaydı, belki ailesine daha az zarar gelirdi. keşke görmemiş olsaydım.
valla yapasımın geldiği bir şey. tam da bugünlerde.
yabancı memlekette kendi dilinde kitap bulmak zor şey. son zamanlarda elektronik cihazlarla istediğin kitabı okuyabiliyorsun ama eline kitap alıp kokusunu duymanın yerini tutmuyor.
ukrayna da güzel memleket, lviv özellikle... ucuz da... politikacılar bi saçmalık yapsa haberleri de anlamıyosun, ülkenin batısında savaş ta yok...
özür dilemesi bile bir saçmalıktır. çocuklar ölüyor demiştir sadece. ama bu ülkede hiç bir şeye şaşırmıyorum.
çocuklar ne zaman sizden/bizden oldu?
çocuklar
ölüyor
aklıma rusların bir adeti geldi. yeni yıla girerken bir mandalina seçerler ve dilek tutarlar. sonra mandalinayı soyarlar. içindeki dilim sayısı çiftse dilek kabul olacak anlamına gelir. ortodoks yeni yılı da ayın 13 ünde olacak.
dilek tutaydınız bari * parasını verip alıp ezmenin ne mantığı var
hepsinin ortak özelliği 1900’lerin başında doğmuş olmalarıdır ve atatürk'ün eğitim için yurtdışına gönderdiği sanatçılardır.
müzik dersinde çoğumuz öğrenmemişizdir. günümüzde müzik eğitimi almayanların çoğu türk beşlerinin kimler olduğunu bilmez. fakir dediğimiz eski yugoslav ülkelerinin eğitim sistemine bir bakın. ülkede duble yollar yok belki. ama gymnasium liselerini bitiren herkes (ki sanat gibi özel bilgi gerektiren alanlar hariç 4 yıllık fakülte bitiren hemen herkes bu liselerden çıkmıştır, avukatlar, fen bilimleri okuyanlar, edebiyatçılar, öğretmenler, doktorların bir kısmı) hem diğer ülkelerin hem kendi ülkesinin önemli bestecilerini ve eserlerini bilir, çalan hemen her klasik müzik parçasının ismini ilk bir kaç saniyede çıkarırlar.
sanata önem vermiyoruz. cumhuriyetin ilk yıllarında atılan adımlar unutturuluyor. ve bu unutuşta çok hüzünlü bir şeyler var bence.
paraya çok ihtiyaç duymuyorsanız bölümünüzde gerekmese de iyi, güvenilir bir yerde 1-2 aylık staj yapın (bedavaya maaşlı çalışanın yaptığı bütün işi yapmayın tabii ki, öğrenmek amacıyla oradasınız, emek sömürüsüne göz yummayın), büyük bir ihtimalle para almazsınız veya az alırsınız ama güçlü bir referansınız ve deneyiminiz olur. hiç bir zaman kendinizi aşağılatmadan tabii ki. ufak tefek getir götür yapacaksınız, postaneye gitmek veya bilgisayarda veritabanı güncellemek gibi zaman alıcı işler yapacaksınız belki ama deneyim kazanırsınız. veya bir kursta stajyer olarak bazı derslere gireceksiniz ki öğretmen olmayı düşünüyosanız, formasyon falan alıyorsanız mutlaka önce deneyin. (yeterince mutsuz öğretmen ve öğrenci var. söylendiği gibi kolay bir iş değildir öğretmenlik.) bir yandan da kendinizi tanırsınız, nasıl bir iş istiyorsunuz bunu öğrenirsiniz. belki de bölümünüzü yanlış seçmişsinizdir, geç olmadan yeni bir şeye başlayabilirsiniz. mezunsanız da başka bir alanda işe başlamak çok zor değil, doktorluğa avukatlığa falan heves etmiyorsanız tabii ki *
stajı belli bir yaştan sonra yapamazsınız, ne bir firma 35 yaşında stajyer ister ne de siz istersiniz bunu yapmak. zamanında referans toplamaya ve deneyim kazanmaya bakın. yaşıtlarınızdan çok büyük artılarınız olacaktır. kimisine üniversite hocaları yardım ediyor, referans oluyor ancak ben terör yuvası bir yerden mezun olduğum için kendi işimi kendim halletmek zorunda kaldım, kimsenin umrunda değildi geleceğim. bir an önce mezun oldum, okuldan olabildiğince az kişiyle arkadaşlık ettim. mezuniyetimden bir kaç ay sonra da fakültenin önünde bir öğrenci öldürüldü. (bkz: fırat çakıroğlu)
bir bilim dalı veya sosyal bilimler okuyorsanız/mezunuysanız formasyon almanın kolaylaştırıldığı bugünlerde formasyon almayı düşünün. bir kaç sene önce imkansızdı formasyon almak. üstelik şimdilerde çoğu yerde sadece hafta sonu ders varmış, ben tam gün gidiyordum haftada 5 gün :)
mutlaka ingilizce'yi öğrenin. bu okulda olacak bir iş değil ne yazık ki, mektup arkadaşı edinin, skype'ta konuşun, başka ülkelerden sizin gibi ingilizce pratik yapmak isteyen insanları bulmak zor değil. hele flört edecek birini bulursanız illa ki konuşacaksınız * ortak dil ingilizce olduğundan da diliniz gelişecek.
bir de yurtdışı tecrübesi edinin. çok paranız olmasına gerek yok. erasmus var çoğunuzun bildiği gibi, olmazsa yol paranızın %70 inin ödendiği 1-2 haftalık avrupa projeleri, eğitimleri var, eğer uzun vaktiniz varsa avrupa gönüllü hizmeti var. bu konuda duyuruların olduğu bir kaç facebook grubu paylaşacağım, belki yardımı olur:
19 yaşında ne ders çalışacak, çocuk-kadın arası, hayattan keyif alma yaşları onlar. hele de devlet üniversitesindeyse okulu uzatması ailesine yük olmayacaktır, tadını çıkarıyordur. sen sadece sevmeyi bırakmışsın ve kızın tavırları gözüne batmaya başlamış.
sakın gitsin diye aldatmak aşağılamak şiddet uygulamak gibi şeyler yapma, uzun bir süre beddua yersin ve seni bulur mutlaka yaptıkların. çocuk olma. herkes sevebilir ve herkes ayrılmak isteyebilir, istemeyebilir de, bunlar normal şeyler. leyla olmak ta var aşk konularında mecnun olmak ta, her şey insanlar için. kendini üstün görme.
kıza açık açık söyle ben seni sevmiyorum diye, uyduruk bahanelerinden bahsetme, ayrılmak istiyorum, yürümediğini düşünüyorum, daha yaşımız çok küçük ve benim duygularım değişti. sonra iletişimi tamamen kopar, laf dalaşına girme sen şunu yaptın ben bunu yaptım diye. ondan ortak arkadaşlarınıza bahsetme, sosyal medyada ilişkiniz hakkında paylaşım yapma, kulağına gider aklına düşersin. bir muhabbet olursa da iyi bir kızdı ama yürümedi der geçersin.
eğer yalansa yalan olduğunu ispatlasınlar, orası soruşturulsun ve sigortasız adam çalıştırılıp çalıştırılmadığı, insan kaynakları departmanının ne şekilde çalıştığı incelensin. ben yalan olduğunu hiç sanmıyorum.
umarım bütün dünyada olaysız geçecek bayramdır, özellikle avrupalılar bir terör saldırısından çok korkuyor ve kalabalık yerlere gitmekten veya seyahate çıkmaktan çekiniyorlar.
uzun süredir türkiye-yurtdışı arasında gidip geliyorum, arkadaşlıklarım, erkek arkadaşım, yaptığım işler daha çok yurtdışında, bir gün tamamen yurtdışına taşınabilirim. yaşım da çoğunuzdan büyüktür sanıyorum.
bu başlıktaki gibi yazıları okudukça türkiye'nin neden böyle yönetildiğini anlıyorum. insanların tercihlerine saygı duymamayı, kendinizden güçsüz gördüğünüzü aşağılamayı çoğunuz öylesine içselleştirmişsiniz ki bir başkası özgürlüklerinizi kısıtladığında, adaletsizlikle karşılaştığınızda bunu yadırgamıyorsunuz. sadece istediğiniz gibi yaşamayan kadınlara değil, azınlıklara, farklı inançtan olanlara, farklı cinsel yönelimden olanlara yükleniyorsunuz ve işyerinde üstünüz azarlayınca, okulda hoca hayvanmışsınız gibi davranınca, herhangi bir başvurunuzda torpilli olan önünüze geçtiğinde, bir şekilde saldırıya uğradığınızda, diğer kadınları aşağılayan erkek beyinli bir kadın olarak sevgiliniz hakaret edince adalet bulamıyorsunuz. sistem bu şekilde kurulmuş. kadınlara olan bakıştaki sorunu incelemek için türkiye'nin toplumsal yapısını bir bütün olarak okumak lazım. bu kadar cahil kalışımız, adalet ve saygı anlayışının olmayışı, saygıyı sadece büyüğe, güçlüye, "üst"e gösterilen, korkuya bağlı bir kavram olarak algılamamız bu ülkeyi karanlığa sürükleyen şeydir. acaba eğitim sistemimizin küçüklükten başlayarak bu çatışma ortamını desteklemesi dış ülkelerin gizlice desteklemesiyle olabilir mi? sistem neden kendini geliştirmek isteyenleri eziyor ve çatışmalarla kendinizi meşgul ederek toplum olarak bunları değiştirmeye çalışmıyorsunuz? neden türkiye böyledir diyerek kabulleniyorsunuz, güçlenmiyorsunuz? baş örtülü-kürt-alevi-hıristiyan-ermeni-bakire olmayan-türk-dindar bölünüyorsunuz? nefret ediyorsunuz birbirinizden?
ahlak nedir? bu başlıktaki kız ahlaksız mıdır? vergi affını bekleyip vergisini ödemeyen, ihaleleri tanıdığına veren, yüksek lisansa aynı politik görüşten diye haketmeyen kişiyi alan ahlaklı mıdır? hanginiz bir işe girerken tanıdık aramadı? siz ahlaklı mısınız? neden bunları sorgulamıyorsunuz.
oy verirken dikkatlice düşünün, siyasetçilerin söylemlerini eleştirel bir şekilde dinleyin, kararınızı özgürce ve dogmatik olmayan bir şekilde verin. çalışın ve üretin. yapabileceğiniz kadar, hocaysanız sınıfınızda, çalışansanız ofisinizde demokratik bir ortam kurun. otobüste bile kendinize nasıl davranılmasını isterseniz öyle davranın. saygı duyun. adaletli olun. hangi siyasi görüşten olursa olsun kimsenin kimseye saygı duymadığı bir dönemde yaşıyoruz. hiç bir şeyin garantisi yok, rüzgar her an tersine dönebilir. adalet hepimize lazım.
yoksa, am göt derken ülkece felakete sürükleniyorsunuz.
umarım yazdıklarım bir kaç dakikalığına da olsa birilerini düşünmeye sevk eder.
tecrübelerime göre fiziksel en büyük acı böbrek ağrısı ve diş ağrısıdır. özellikle böbrek ağrısı çok şiddetlidir.
ruhun acıları ise değişiktir, aşağılanmak, değer verilmemek, sevilmemek, aşkın acıları, insanın yaptığı işin, emeğinin değer görmemesi yerine göre büyük acılar. ancak genç yaşta ölen birisinin cenazesinde, en büyük acının evlat acısı olduğuna kanaat getirdim.
sadece dünyada oluşun verdiği bir acı var, (bkz: weltschmerz). hayallerimizdeki dünyaya asla ulaşamayacağız, hep bir mücadelede var olacağız, hep aşılması gereken bir sorun olacak. ama yapabileceğimizin en iyisini yapmalı. hele bu dünyada ölüm diye bir gerçek varken.
izmir agora'daki şubesi rezalettir. çalışanlar kaba davrandıkları gibi eldivensiz çalışırlar, oraya gittiğim her sefer durum aynıydı. müşteriye gayet ilgisiz ve saygısız davranırlar. diğer şubelerde olan dezenfekte sıvısını da bu dükkanda göremedim. mesela bugün fırında çalışan şahıs kıllı elleriyle hamur yoğurmaktaydı. servis elemanı kadın az önce para saydığı ellerle fırından çıkan lahmacunları poşete koymaya çekinmedi, bir yandan sohbet ederken eli yandığı için arada tezgaha düşürerek laubali bir şekilde kağıda sarmaya çalıştığı lahmacunları izlediğimi anladığında maşa ile tutmaya başladı. üstelik istediğim patilanın sadece tavuklu mantarlı çeşidinin mevcut olduğunu söylediler ve içi ıspanakla doldurulmuş ve tavuğu hissedilmeyecek az bir şekilde servis ettiler.
temizliği ile övünen bir gıda zincirine kesinlikle yakışmayan bir şubedir burası... ve işin garibi mutfak tamamen açıktır ve herkes yemeklerin nasıl hazırlandığını görebilir, buna rağmen bu şekilde çalışmaktadırlar.
ha kıbrıs şehitleri'ndeki şubesi candır, o ayrı.
Selma
Putuje na fakultet
Ona putuje, ja kofer nosim
Molim
Tezak je al' posto njen je licno
Ja i taj kofer volim
Selma, Selma,
Zdravo, Selma
Putuj, Selma
I molim te, ne naginji se kroz prozor
Selma
Na ulasku u voz ti htjedoh rec'
Nesto njezno, sto izaziva
Pozor
Al' rekoh samo zdravo, Selma
I molim te ne naginji se kroz prozor
Selma, Selma,
Zdravo, Selma
Putuj, Selma
I molim te, ne naginji se kroz prozor
yapabildiğim kadarıyla türkçe çevirisi:
Selma
fakülteye gidiyor
o gidiyor, ben bavullarını taşıyorum
rica ile
ağır ama onun olduğu için
ben bavulunu da seviyorum.
selma, selma
güle güle selma
git, selma
ve ne olur, eğilme pencereyeden dışarıya
selma,
trene binerken sana tatlı bir şeyler, dikkatini çekecek şeyler
söylemek istedim
ama sadece güle güle dedim selma,
ve ne olur, eğilme pencereden dışarıya
selma, selma
güle güle selma
git, selma
ve ne olur, eğilme pencereden dışarıya.
bijelo dugme'nin en güzel şarkılarından biridir, 1974 yılında kad bi bio bijelo dugme albümünde yer almıştır. şarkının sözleri yugoslav şair Vlado Dijak'ın bir şiirindendir ve gerçek bir hikayeye dayanmaktadır. şarkı ve şiir çok meşhur olur, tiyatroda bile oynanır ancak şiirin yazıldığı selma yıllar boyunca kendisinin o selma olduğunu bilmez. vlado'yla arada karşılaşıp selamlaşırlar o kadar, yaşadıkları zenica küçük bir yerdir. 20 yaşındayken zagreb'e okumaya gider ve vlado evlerine gelip valizlerini taşımayı teklif eder, istasyona beraber giderler. 1949'da Sarajevo tren istasyonundaki o andan sonra zagreb'de inşaat mühendisliği eğitimi görür ve yaşamına zagreb'de devam eder. vlado ona onu sevdiğini hiç söylemez.
vlado'yla bir kere daha görüşürler, hiç bir şey konuşmadan sadece bakışır ve ayrılırlar. vlado zagreb'e okumaya gelir ama parası olmadığı için geri döner. bu görüşmeden sonra uzun süre selma onu düşünür, onu sever ancak o esnada üniversiteden bir arkadaşıyla çıkmaktadır ve vlado'yla aralarında mesafe vardır, sevmemesine rağmen selma başkasıyla evlenir. arkadaşları vlado'yla beraber olmasını onaylamaz, vlado alkoliktir.
1962'de gazetede başlığı ve şiiri görünce kendisinin o selma olduğunu anlar. 1975'te bijelo dugme'nin bir konserinden sonra kulise gelip kendisini tanıtır. o andan sonra kendisi de çok ünlü olur.
1975'te vlado'yla ilk defa sarajevo'da bir kafede buluşurlar, yanlarında olan başka bir şair arkadaşı "vlado artık mutlu" der ve vlado ağlamaya başlar. daha sonra selma tekrar sarajevo'ya gelir ama vlado da evlidir ve eşi öğrenmiştir. aralarında bir kaç mektuplaşma olur ama ilişki biter.
kasım 1989'da vlado ölür, selma başka bir yerdedir, ablası cenazeye katılmak ister ama vlado'nun eşi ve çocukları bunu istemezler, cenazeye gidemez.
selma boric şu an çok pişman ancak aralarında olan şeyin büyük bir aşk olmadığını, aslında hayatında hiç aşık olmadığını söylüyor. şimdi olsa çok içki içmesinden çekinmez ona bir şans verirmiş.
bu şiir ona kendisini ölümsüz hissettiriyormuş, kendisi ölse de bu şiir onu ölümsüz kılıyormuş.
ayrıca o gün istasyonda vlado'nun kendisine (ne diyeceğini bilemediği için tek diyebildiği) "ne olur pencereden dışarıya eğilme" demesini hala hatırlıyormuş.
az önce olan ve ilk entry'nin çoktan girilmiş olmasına şaşırdığım depremdir.
ancak bir sürü şehirden deprem başlığı görüyorum sol frame'de? lan? sanırım bir yerlerde kallavi bir deprem oldu.
