memelerini açma heveslisi olmadığı için buralardan gidecek yazardır. veda yazısı olsun bu da. ne iğrenç bir sözlük burası, nereden geldim ben be... kendi kendime şiir miir falan koyup eğleniyordum, güzeldi her şey yine de. midem artık varoşluğa dayanamıyor ama, kimsenin umurunda değil gerçi, size ne, size de diyen yok. hoşça kalıyorum, çok öpüyorum.
valideleri icra-i sanat ile meşgul zevatın ustasının katrilyonluk sarayının değil de öğretmenlerin iki bin beş yüz liralık maaşının ülkeyi kalkındıracağını düşünen önerme. eğitimin bu kadar hafife alındığı bir yerde daha ne olsun...
"Hicrân-ı muhîtât ile solmuş, sarı, çıplak,
Râkid, ölü bir havza düşen bir kuru yaprak
Sessizce nasıl izler açar sîne-i mâda,
Ey tûde-i nûr-ı elem, ey çehre-i sâde!
Bir göl gibi durgun uyuyan rûhuma nûrun
Aktıkça, o sâkin suda her lem'a-i dûrun
Bir çîn-i felâket gibi ra'şeyle genişler...
Ey eski kamer, ey ezelî rûh-ı münevver,
Sen şimdi bu tüllerle muhîtâtı sararken,
Nûrunda tesellî, bütün âlâma koşarken,
Yalnız bu derin gölde senin açtığın izler,
Bir gizli gamın şehka-i seyyâlini gizler.
Bir göl ki semâsında ne âhenk, ne sâye
Vermez o büyük uzlete bir hadd ü nihâye.
Gençlik ve emel, hüzn-i civârında dikendir,
Üstünde esen nefhada bir girye nihendir.
Tülden ve buluttan ve bütün sîm ü semenden
Bir hâb-ı serâbî dökülürken yere senden,
Sen her suda bir başka güzellikle doğarsın,
Sen her suda bir başka ziyâ, başka kamersin.
Ormanların âgûş-ı sükûtundan akan âb,
Senden alır âhengine bir girye-i bîtâb.
Göller ki öper hüsnünü yalnız leb-i sâye,
Feyzinle dalar hâb-ı şeb-âvîz-i semâya.
Sevdâlara bir cennet olan sâyeli göller
Altında senin, hüsn-i esâtîr ile titrer...
Rûhumda, fakat, her dökülen katre-i nûrun,
Yalnız bir ölüm, bir ebedî mâtem-i dûrun
Nîlüfer-i giryânını, ey mâh-ı münevver,
Ezhâr-ı leyâlî gibi rûyâ ile besler."
ahmet haşim'in bağdat'ı, çocukluğunu, annesini anlattığı, piyâle'deki şi'r-i kamer'den biri:
"Akşam Sarı bir hasta semâ Bir gam-ı mechûl
Sisler gibi tutmuş yine sahilleri eylûl.
Bir hüzn-i müzehheb gibi durgun yine Dicle,
Sessizliği olmuş yine rûyâlara hacle.
Faslın yeni lerzişleri her sâyede mahsûs,
Gûyâ ki uyur kalb-i tabîatte bir efsûs!"
Her şey o kadar gamlı, soluk, mübhem ü bîfer,
Gûyâ ki ölür hüzn-i sevâhilde perîler
Çıkmıştık o gün Dicleye, sessizce kürekler
Nehrin zehebî sîne-i emyâhını yırtar,
Ağlardı o altın suyun üstünde bir âhenk,
Serperdi o bîkes sese akşam sarı bir renk,
Gûyâ ki o gün Diclenin üstündeki mâtem
Âfâka sürükler sarı güller, kırizantem
Solmuştu onun hüzn ile simâ-yi berîni,
Bir ince tül altında duran zülf-i zerîni
Akşamları enfâsına düşmüş uçuşurken.
Sarmıştı o sâkin yüzü bir gölge semâdan,
Dalmıştı o gözler ebediyyetlere Yorgun,
Yorgundu o gözlerle bakan rûh-ı melûlun
Akşam gibi âsâbı geren reng-i garîbi
Gûyâ ki, kamer, sendin onun rûh-ı necîbi
Sendin ki eden hüznünü mehtâba müşâbih,
Her şey o nazarlarda semâlarla müşâfih,
Her şey sana bir parça yakın, sâf, ebedîydi.
Sâhilde ezân seslerinin aks-i medîdi
Bîtâb uzanırken dönüyordun Yine sâkin
Mübhem, sarı yıldızları bir leyl-î hazânın,
Tenhâ sular üstünde açıp titreşiyorken
Artık daha vâzıhtın o gözlerde kamer, sen!
Ey sen, ey onun rûhu ve ey mâtem-i seyyâl
Ey şimdi bakan hüznüme, âh ey kamer-i lâl."
yaptığı katliamı elbette yüceltecek halim yok, ama kolu kanadı kırılmış, zavallı almanya'yı, bütün dünyaya kafa tutacak bir imparatorluk yapmış, burnu havada devletlerin dizlerini titretmiş, ulusunu diriltmiştir. ne derseniz deyin, inandıkları uğruna öldü bu adam, hollywood filmleriyle eleştirmeye gelmez. her ihtirasla yanan imparator gibi rusya'da gömdü kendi kendini.
"Bütün gün kırlarda, deniz kenarlarında dolaştık. Güneş, hayale müsaade etmeyecek tarzda her şeyi vazıh ve berrak gösterdiği için yalnız gözlerimizle yaşadık ve hiç eğlenmedik.
Ağaçların tozlu yapraklarını, kayalar üzerinde durup soyulan kertenkeleleri, denizin kirli suları altında cam kırıklarını, paslı tenekeleri, eski pabuç nâşlarını seyretmenin ne kadar çabuk ruha kesel verdiğini tecrübe etmeyen var mı? Güneşli geçen bir gezinti gününden sonra, akşamüstü eve mahzun ve nevmid dönmemenin mümkün olmadığını tecrübelerimle bilirim. Güneş, bütün gün, insana doğru fakat acı şeyler söyleyen bir arkadaştır. Onun ışığında eğlenmenin ve mes'ut olmanın hiç imkanı var mı?
Nihayet akşam oldu. Karanlık bastı. Karşı karşıya oturmuş iki insan, artık yüzlerimizi görmüyor, yalnız seslerimizi duyuyorduk. Birden, arkamızda garip bir fısıltıyı andıran bir hışırtı duyar gibi olduk. Başımızı çevirdik: iki büyük fıstık ağacı arkasından kırmızı bir ay, sanki yapraklara sürünerek yükseliyordu. Birden etrafımızda dünyanın bütün manzaraları değişti: Sanki Japonyalı bir ressamın siyah mürekkeple çizdiği mübhem ve nâtamam bir âlem içinde idik. Artık her şeyi sarahatle görmek ve tahayyül etmek imkanının sarhoşluğu vücudumuzu, yavaş bir afyon dumanı gibi uyuşturuyordu. Etrafımızda, gündüzün bütün uyuz ağaçları yerine zengin bir orman vücud bulmuştu. Karşıda yemek yiyen fakir ailenin kirli kızları, yüzlerine vuran ay ışığı içinde birer murassâ hayal olmuşlardı. Denizin bulanık suları boşalmış ve onun yerine şimdi sahilin kumları üzerinde ziyadan bir mâyi sallanıp bir şarkı söylüyordu. Dünyanın güzelliğinden korkmaya başlamıştık. Zira aydan akan büyünün saadetiyle ruhlarımız çatlayacak kadar dolmuştu.
Ay! Ay! Yalancı ay! Zekadan harab olanları dinlendiren hayal gibi, güneşten bunalanları da teselli eden sensin!"
kocaman adam ah muhsin ünlü'ye özeniyor lan hala, şaka gibi. ben utanıyorum kendisi adına. çay edebiyatının yarattığı biri işte, bugünkü çoluk çocuklar büyüyünce sizi kimse sevmeyecek öğretmenim, haberiniz olsun, bir de dük esprisi hiç komik değil vallahi.
dünyanın en büyük şairlerinden, en büyük sanatkarlarından. şiirini musiki üzerine bina etmiş, bir hayal dünyası ile yoğurmuştur. bazı ahmakların dediği gibi kutsal, ilahi bir söz söylediğini iddia etmemiş, şiir işçiliği yapmıştır.
karl marx bir cindir diyen şey. ne tarihçisi, insan bile denilmez buna. tespite bak hele, karl marx cinmiş, süper, üstad üstad. buna inanan gerizekalılarla aynı ülkede yaşamaktan utanç duyuyorum.
brezilya imparatoru, portekiz kralı. 12 ekim 1798'de, saat 8'de, lizbon'daki queluz sarayı'nda doğdu. Babası portekiz kralı altıncı joao, annesi ispanya prensesi carlota joaquina idi. Tam adı Pedro de Alcântara Francisco António João Carlos Xavier de Paula Miguel Rafael Joaquim José Gonzaga Pascoal Cipriano Serafim'di. 1801 yılında ağabeyinin ölümü üzerine beira prensi ve veliaht oldu. 1807'de ülkesi napolyon tarafından işgal edilince ailesi ile birlikte en zengin sömürgeleri olan brezilya'ya kaçtılar.
Babası tekrar tahta geçmek için portekiz'e döndüğünde pedro'yu naip ve brezilya valisi unvanı ile brezilya'da bıraktı. 1821'de portekiz parlamentosu eski sömürge politikasına dönülmesini savunuyordu, kral joao'nun ve hükümetinin hiçbir etkinliği kalmamıştı. Tam o sırada prens pedro brezilya halkına bir söz verdi. "Yoldaşlar! Portekiz parlamentosu bizi köleleştirmek istiyor. Kanım üzerine, onurum üzerine, tanrımın üzerine yemin ederim ki brezilya özgür olacak! Bundan sonra bu yolda ya istiklal ya ölüm diyeceğiz!" Aynı yıl brezilya imparatorluğu ilan edildi ve pedro ilk brezilya imparatoru oldu. 1826 yılında portekiz kralı olarak da taç giydi ama tahtı en sevdiği çocuğu maria'ya bıraktı. Küçük kardeşi tahtı gasp edince portekiz'e döndü ve orada, doğduğu sarayda veremden öldü.
dünyanın en mantıklı sisteminde menderes, demirel, özal ve tayyip tarafından yönetilmesi elbette cumhuriyetin suçu değildir canım, niçin cumhuriyeti suçluyor, terbiyesiz.
"Demokrasinin esas prensibi, halkın egemenliğidir. Ama milletin kendini yönetecekleri iyi seçebilmesi için, yetişkin ve iyi eğitim görmüş olması şarttır. Eğer bu sağlanamazsa demokrasi, otokrasiye geçebilir. Halk övülmeyi sever. Onun için, güzel sözlü demagoglar, kötü de olsalar, başa geçebilirler. Oy toplamasını bilen herkesin, devleti idare edebileceği zannedilir." -Platon
bahsettiğim de tam olarak buydu işte. dünyayı sadece siyah ve beyazdan ibaret zannedenler demokrasiyi hak etmiyor. inançsız ve milliyetçiyim, ama eğitimsiz bir toplumda demokrasi olduğunda nelerin olduğunu da görebiliyorum. anlatsam anlamak istemeyeceksiniz, ama herkesin seçme hakkına sahip olmasına gerek yok, sonra başımıza tayyip falan geliyor. beni temsil edecek adamları orta bir terk heriflerin seçme yetkisi olamaz, beni temsil edecek adamlar da imamhatip mezunu barzolar olamaz. yine anlamak istemeyeceksiniz.
hayattaki tek özelliği seçim zamanı oy vermek olan gerizekalıların anlayamayacağı insan. ne atatürk'e ne de türkiye'ye karşı olmasına gerek yoktur, ama her şeye ilkokul kafasıyla bakan cahiller tarafından anlaşılması imkansızdır. bu yüzden sizin gibi cahiller olduğu sürece cumhuriyete karşıyım, çünkü seçme, seçilme hakkını hak etmeniz için daha çok yolunuz var.
otuz altı esnik vörsuna bir de bu eşkıyaların ekleneceğinin göstergesi. haydi hayırlısı, zaten hiç gerizekalı, yoz, varoş, medeniyet fukarası yoktu güzel ülkemizde, iyi oldu.
neoklasik mimariden bihaber cahillerin, kıta keşfetmiş gibi sundukları tespit. savunan cahillerin de atatürk'ün kabrini bile bir mabet gibi savunmaları, bilgisizce konuşmaları ne hoş. yobaz neye inanırsa inansın yobaz olabiliyor işte.
hep bir arayış içinde olan bir adamdı. ergen ve isyankar ruhların kabulleneceği bir hikayesi yok evet, oysa aşırı dozdan falan ölseydi burada ölüsü eminim ki iğrenç bir şekilde sömürülürdü. insan tuhaf bir yaratık. cat stevens iken de morning has broken, god is the light gibi şarkılar yapmış bir adamdan bahsediyoruz, müslüman olduğunda da yirmi sekiz yaşında, şöhretinin doruğunda biriydi, kabullenilemeyen bu mu anlamıyorum. büyüyüp olgunlaştıkça seveceksiniz onu. bunu sevmeyen buna da delirdi dedi:
dünyanın en güzel dili, ben de irticacıyım, hahah. dil değilmiş, yesinler. divan edebiyatı da polinezyaca yazıldı zaten. yok arapça, farsça karması bir şeymiş. sen eğer osmanlı türkçesini yok sayarsan, türk tarihinin bin yıllık bir kısmını çöpe atmış olursun, işte o kadar. sev ya da sevme, varoş, arabesk şeyleri ilahlaştırıp da sırf öğrenilmiş elitizm düşmanlığı yapacaksın diye komik duruma düşmene gerek yok. bir giri ile koca bir lisanı bitirdiniz, tebrik ederim karacaoğlanlar, haydi eksileyin şimdi.
soneleriyle ünlü parnasist şair. eserlerinde mitolojiden ve tarihten sık sık yararlandı, az ama öz yazdı. yahya kemal kendisini çok sever, ben de severim.
cemal süreya ve ece ayhan'ı tanımakla dahi şair olunabildiğini gösteren kadın. bir, "öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna," demiş, o kadar işte. intihar etmiş falan, çok marjinal. şair mi, diyemem ama bak onu.
