Pek çok kez aşık olunabilir bence.
Ama içlerinden biri unutulmaz oluyor.
Diğerleri unutuluyor.
Yani uzaktan değerlendirebildiğim kadarıyla böyle.
Samimiyettir kendisi...
Sessizce ortadan yok oldu
Gerçekten teomana benziyor.
Şarkı söyleyebilen insanlar çok şanslı.
Pek çok neden var ama tek bir başlıkta toplarsak hayatımdaki düzensizlik.
Amatör olanla olur.
Profesyonel sıkıntılı.
Aksine ben sevmiyorum.
Sözlerini tam anlayamadığım veya müziği benim kültür yapıma uymayan şey ben de duygu uyandırmıyor.
Arabesk olacak, türkçe pop olacak, halk müziği olacak...
Diğerlerini öylesine dinliyorum.
izin sıkıntı olacak gibi duruyor. Planlar suya düşecek muhtemelen.
Pirinç pilavı.
Salata ile bile yetiyor aslında.
Bakkal oldukları için mutludurlar yine de.
Memur olsalar mutsuz olurlardı.
Belliydi zaten.
En doğru meslek.
işini seviyorsa esnaf falandır bence.
Memurluk vs değildir ya.
Bana sevmeyi öğrettin ama ben yine de seni hak ettiğin gibi sevemedim demişti. O yüzden senin sorunlarını aşamayız beraber demişti.
10 yıl geçmiş bir bunlar kalmış aklımda.
Zaten sonrasında da kimse sevmedi. Haklıydı belki...
Saçların henüz yarısına kadar kaybetmedim ama bir kısmı gitti.
Diğer özellikler de tamam.
Aslında kimse tarafından sevilmezler. Çünkü muhtaç insanlar cazip gelir diğer insanlara.
Güçlü ve başarılı insanlar da tek başına ölüp gider.
Bu böyledir.
Her şey karşılıklı bu hayatta.
Artık karşılığını alamadığım yerde ben de durmuyorum.
Ve işinden nefret etme gerçeği...
Her şeyi kabullenip hep evet dediğim insanlara artık en doğru şeyi deseler bile hayır diyesim var.
Sanırım ben bazı arkadaşlarımdan nefret ediyorum artık.
Benim için 24 idi ve geldi geçti.
Hayatımda ilk defa kendimi güzel hissettim. Bir şeyleri de başarmıştım. O zaman hayata dair umutlarım vardı. Önümde mükemmel bir gelecek olduğuna inanmıştım.
Zaten sonra gerçek dünyamla tanıştım ve güzel günler bitti...
Rahmetli edip akbayram öyle bir söylüyor ki neredeyse içinde sakladığın tüm duyguları bu şarkıya eşlik ederek açığa çıkarabiliyorsun.
Artık gidip para veriyorum ve psikiyatristime ağlıyorum.
Başta utanıyordum ama yavaş yavaş ondan da çekinmiyorum artık.
Bazen diyorum ki gerçekten bitse de gitsek...
Kariyer yaparken hayata koştuğumu zannederken doktorlar ela olacağımdan haberim bile yoktu. Bu kadar mutsuz olacağımı bilsem bari çocukluğumu yaşardım.
Şimdi elimde kalan hiçbir şey yok...
Geçmişe baktığında gözünde çok büyüttüğün kafaya taktığın şeylerin anlamsızlığını fark etmek.
Artık neredeyse hiçbiri hiçbir şey ifade etmiyor benim için.
Vega - bu sabahların bir anlamı olmalı.
Artık gündem bile olmuyor o kadar normalleşti ki...
Özellikle sağlık alanındaki bu kışkırtmanın sebebini anlayamıyorum.
Asla özlemiyordur ki özlenmiyor da zaten.
Sadece şimdi nasıl napıyor merak ediyorum.
Zaten sözlüğü kullanan 3-5 kişi kaldığı için nasıl olduğu kimsenin umrunda değil.
Yakında tamamen kapanırsa şaşırmam.
Her sene olduğu gibi bu sene de yalnızız.
Bugün değil her gün.
nasıl oluyor anlamıyorum arada yine aklıma düşmeyi, hayallerime yön vermeyi başarıyor.
içimde ona karşı engelleyemediğim bir umut var, bir takıntı belki de... ya da gerçekten onu sevmişim. Kendim de bilmiyordum ama sevmişim.
Daha da kötü ihtimal gerçekten bir hayatım olmadığı için bomboş bir ömür geçirdiğim için aklıma geliyor.
daha fazla entry yükleniyor...