seninle samimi olmayı o kadar çok isterdim ki baba...
henüz yaşım 5-6 iken annemin kafasında yumurta kırıp onu koltukta ağlarken görmeseydim, abimi benim burnumu incitti diye boğazlamasaydın ve ben abimi kızarmış bi suratla bahçeyi sularken görmeseydim,
hala daha yürürken bana çocuk muamelesi yapıp çevreye rezil etmeseydin, bu kadar psikopat olup her dediğinin olmasını istemeseydin, senin dayağını hiç yemememe rağmen sırf yersiz ve kırıcı laflarına ağlamasaydım, bana ''minik kuşum'' demekle kalmayıp zamanında sevgini gösterebilseydin, sen aklı başında biri olsaydın
şu an seni seviyo olurdum...
annem bu zamana kadar sana nasıl dayanmış bilmiyorum. ama sen okuduğu bilgileri kendine saklayan, yalnız, psikopat, dengesiz, alkolik, pislik bi herifsin! seni çocukluğumdan beri sevmiyorum. sana hiçbir şeyi açıkça söyleyemiyorum. herhangi bir şey bu...mesela bayram için aldığın o kalitesiz şekerlerin güzel olmadığını, ağızda kekremsi bi tat bıraktığını söyleyemedim...''yanına koyim kızım, eve götür'' dedin ama ben ''bizim evde de var, hem çikolata çok yemiyorum'' dedim. oysa ki senin bugüne kadar aldığın her şey iğrençti baba. ucuzluk içini götünü verirsin. hiçbi şeyini beğenmedik. senin o ''bakın çok kaliteli'' diye övündüğün herhangi bi yemeği de...sen ne bana, ne de abime karşı ne sevgini gösterebildin, ne de samimiyetini...
hala daha süpürgeyle annemin üzerine yürüdüğünü unutmadım ben baba. anneme ettiğin küfürleri de...senin sadece anneme karşı öyle olmadığını biliyorum baba...zamanında amcamın kafasını çim biçme makinasına sokmaya çalışmışsın, yetişemedim ama...ben babanı gırtlaklayacak raddeye geldiğini biliyorum baba...tek sorun o senin gibi asosyal ailenin ve bizim suçumuz mu?
sen bilgili bi adamsın baba, kültürlü...ama bu gerekmiyormuş di mi iyi biri olmak için? hayatta bilgilerini kime sundun baba? yararlanmalarını sağladın? sürekli kendini övmekten ne zaman bıkıcaksın baba?
emin ol şu an ki bi kaç öğretmenimi, arkadaşlarımı bile senden daha yakın görüyorum kendime...ve hepsini senden daha çok seviyorum...
gayet normal olandır. iradesine, nefislerine, abazalığına yenik düşen veya düşeceğini düşünenler için ''kızlan erkek arkadaş olurmuymuş caanımm?!'' dır. böyle bir başlığın açılması bile bir geri kafalılık örneğidir. avrupadan ve avrupai şeylerden örnek vermeyi sevmem. ''amerika böyle, biz çok geriyiz'' gibisinden ama böyle bir konunun gelişmiş ülkelerde tartışıldığını düşünmüyorum...
yabancı devlet adamlarının hakkında methiye dizdiği ulu önder.
onlar bile değerini bilmişken bizden bu denli düşmanlarının çıkması çok ilginç. benim her görüşe saygım vardır. ama atatürk karşıtlarına denilebilecek tek söz; aptallardır. klişelerden dem vurmak istemiyorum, herkesin bildiği şeyleri söylemek istemiyorum ama angut musunuz be kardeşim? bu ülkenin sorunu eğitim, sağlık, baştaki adamlar vs. değil! bu ülkenin bu hale gelmesini sağlayanlar atatürk karşıtı aptallardan başkaları değil!
türkiye'nin bi onun döneminde duyduğu saygıya bakın, bir de şimdikine...
bana atatürk kadar dünya çapında tanınan, diğer ülkelerin saygı duyduğu, adına şiirler, kitaplar yazılan şu dönemde bile unutulmayan bir lider söyleyin!
mesela ayrılacakmış gibi bi konuşmaya gitsin mesele...deniz kenarına götür ''bu zamana kadar bana yaşattığın güzel şeyler teşekkür ederim ama beni de anlaa...'' filan de. sonradan yüzüğü çıkar benimle evlenir misin de. tepkisi daha güzel olur.
nasıl olsa silinecek ben de formatın üstüne haka dansı yapayım.
insanın kullanırken kendini kültürsüz hissettiği kelime. hatta insan ''şey'' yerine ''unsur, hede, olgu'' filan demeyi daha uygun bulur...ama cümlenin olgu kelimesiyle alakası yoktur...
şimdi misal ingilizler diyelim...
onların alfabesinde ''ç'' diye bi harf yok. okurken ''ç'' sesini çıkarabiliyolar...biz onların dediklerini okunduğu gibi yazabiliriz...örnek; ''pensıl''
onlar bizim içinde ''ç'' geçen sözcüklerimizi okuduğumuz gibi yazabilirler mi? mesela biz ''alçak'' desek, ''ne duyuyosan yaz'' desek ne yazarlar?
kızlarımızın gerçekten çirkin değil gerçekten bakımsız olduğu gerçeğidir...
bu ülkede evlendikten 20 sene sonra çökmeyen kadın sayısı çok azdır...tüm kadınlar ömrünü çocukları ve eşleri için geçirir...zaten annelerin çoğu görünüşüne dikkat etmez...onlar için ön planda olan evlatları ve beyidir...
ama avrupaya baktığımız zaman çocukların 18 yaşında bir birey olarak ayrı eve çıktığını ve erkeklerin daha modern olduğunu göz önünde bulundurursak yaşlı ama bakımlı, güzel, sanatla ilgili kadınlar görebileceğimiz su götürmez bir gerçektir...
bunların da dışında ülkede görünüme davranışlardan ve iyi kalplilikten daha çok önem veren birçok erkeğin olması genç kızların özgüvenine ve güzel görünme, makyaj yapma şevkine hasar verir. o yüzden sokakta göz altları çökmüş, kambur yürüyen, siksen konuşmayacak, içe kapalı birçok kız görebilirsiniz...
bunların da dışında öyle göte böyle yarrak diye bir söz vardır ki, durumu iyice açıklamış bulunur...
içinde akıl erdilemeyecek kadar cahil sayısının bulunduğu,
kendi içinde düşman yetiştiren,
avrupaya ve avrupai şeylere özenen,
kendi benliğinden kopma aşamasına gelmiş,
müziklerinin kendini tekrar ettiği ve şarkı sözlerinin saçmalığın sınırlarını zorladığı,
televizyon programlarının rezil denebilecek kadar düşük kalitede olduğu
ülke...
türk olmaktan gurur duyulacak belki de tek varlığın mustafa kemal atatürk olduğu yer...
ve tüm dünya atatürk'ün yüceliğini kabul etmişken (savaşılan ülkeler de dahil) bünyesinde onun karşıtlarını yetiştiren yer...
insan hakikaten sevgilisi olanları görünce acayip kıskanıyo. çoğu insan ister sevgilinin olmasını, kıskanmayı, kıskanılmayı, kavga etmeyi, tartışmayı, öpüşmeyi, sevişmeyi, gülmeyi, eğlenmeyi, yemek yapmayı, konuşmayı, ağlamayı, sevinmeyi, mutlulukları paylaşmayı...
ve tabi bunları yapacak bir insana sahip olmayı...
ben de isterdim sevgilime ''aşkım seni çok seviyorum'' demeyi, şarkımızı duyduğumuzda ''aşkım bak bizim şarkımız'' deyip göğsüne yaslanmayı...ben de isterdim yemek yaparken arkadan sarılıp boynumu öpen bi sevgilimin olmasını, ben de isterdim ''kim o kız?'' deyip sinirleneceğim, trip atabileceğim bir sevdiceğimin olmasını...
ben de isterdim sözlükte onunla yaşadığımız olayları ve diyalogları yazmayı ya da ''benim sevgilim bi tanedir'' diyebilmeyi...arkadaşlarıma ''bakın bu sevgilim. fotoğrafta pek güzel çıkmamış ama çok şekerdir'' demeyi...
olanların kıymetini bilmesi gereken bi şeydir ayrıca...tabi gerçek aşkı bulduktan sonra...
ö: hocam ben evde şöminenin karşısında dururken yüzüm büzüştü böyle...bunun biyolojiyle alakası var mıdır hede hödö...
h: burdan evinizde şömine olduğu mesajını mı alalım?
okulda geçirdiğiniz zamanı değerli ve eğlenceli kılan şeylerdir...hatırlatmama gerek yoktur ki okulda öğrendiğimiz dersler hiçbir zaman karşımıza çıkmaz. o yüzden dersleri değersiz kılabiliriz.
boş boş duvara bakmak
''offfff'' nidalarıyla kendini yatağa atmak
kalem-kağıt ya da hesap makinası çıkarıp ''1.sınavdan 50 aldım bu çalıştığımdan 100 alsam'' gibi hesaplar yapmak
ara sıra internete girmek...
benim platonik aşkımdan vazgeçmek amacıyla tasarladığım hayal dünya sevgilimdir.
bi zamana kadar hep gerçekte hep istediğim birinin hayalini kurdum. ama o hayallerin umutlarımı beslediğinin farkına vardım. umut kötüdür...hep bi yerde bi umut kırıntısının olması iyidir derler ya; değildir. vazgeçtim onun hayal dünyamda olmasından...ama hayal etmeden yapamıyodum. gece yastığa başımı koyduğumda gözlerimi kolumla kapattığım zaman aklıma gelen ''onunla acaba nasıl tanışırız'' senaryolarıydı...ya da görüntüleri...
ben de hayalimde bi erkek tasarladım. 1.78 boyunda, bolca kirli sakalı olan, saçları http://imageshack.us/phot...s/171/kksrlarali.jpg/sr=1 şunun daha gürü (sadece saç, adam tipim hiiiiç değil), çok hafif esmer, boyuna azıcıkın uzun olan suratlı bi adam tasarladım. 19-20 yaşlarında...şu an hayal dünyamda gayet mutluyuz. karakter olarak sadece kıskanç ve beni çok seviyo...
*içimde nedenini anlamadığım bi üzüntü hali var. kendime ''lan olm, okulun iyi, arkadaş çevren iyi, dersleri de atlatırsın, sevgili de bulursun...ohh...'' deyip kendime gaz veriyorum. ve cidden kötü bi durumda değilim ama neden mutsuzum bilmiyorum.
*sağlıklı bi insanda bulunamayacak derecede bi paranoyaklığım var. anlatılır gibi değil. ara sıra psikoloğa gitmeyi düşünüyorum.
*durumumdan memnun olduğum zamanlarda geçmişimin ne kadar iğrenç olduğunu düşünüyorum. ve üzülüyorum. sonradan ''ne iğrençlik vardı olm yaa'' diye kendime sorup, cevap alamıyorum. kendimle çelişiyorum. şimdi bile düşünüyorum geçmişim neden iğrençti, neler geçti başımdan diye...
*bunca yıl yalnız olduğum için ilgi görünce hemen götüm kalkıyo. hatta bi anda karakterim değişiyo. mesela ben sessiz sakin bi insandım. insanlar bi kaç kez laf sokuşumu beğendi diye bazı kişilere karşı o kişileri sevdiğim halde küstahım. sürekli ''bak sokarım lafı!'' tavrındayım.
*sevdiğim sanatçıları ve şarkılarını sürekli tanıtma hissi var içimde. laf söyleyen olursa da ibret-i alim için asacakmış gibi görünüyorum. ve cidden öyle. sanki herkes sevmek zorundaymış gibi...
*herkes beni kitap okuyo sanıyo...boş görünmememe rağmen çok salak olduğumu düşünüyorum. bi de bazen düşünüyorum, hiç kitap okumuyorken insanlar bu kadar birikimli görüyosa kitap okurken halim ne olur diye...kültürlü gözükmeye çalışan bi cahil mi yoksa gizli zeki miyim acaba diye düşünüyorum...ama cidden ben çok salağım. ama bi zekilik payım da var. çok sinsi ve fesatım bunu biliyorum ama. sanırım pratik zekalı değilim. o kesin.
küçükken anneye yaptığımız şikayetlerden yalnızca biridir. bende bi anormallik olmamalı ya, hep bilinçaltımda vardır bu kelime. böyle örtünürsünüz sıcaklayıp açılırsınız, sonradan üşür ne yapacağınızı bilemezsiniz filan. annem de hep bağırırdı bana nedense bunu söyleyince.
sempatik tavırları, hafif çatallı, yanık sesi, rahatlığı, mimikleri ve hareketleriyle kendisini sevdirmiş çocuk. ya şaka maka rolling in the deep şarkısına nasıl bi giriş yapmış öyle ya? ara sıra kopuklukları farkettim ama sırf o şarkıya girişten 10 veririm.
kesinlikle kopya çekerken yakalandığı andır. bi yandan sınavdan sıfır alacak olmanın verdiği telaş, bir yandan öğretmenin gözünden düştüğünü bildiği için çektiği üzüntü ve bir yandan bastıran masumiyet duygusu...
tek kişilik dev kadro 2 gösterisinde de görüleceği üzre şişman şakalarından vazgeçememiştir. ilk gösteride bahsettiği bazı konulardan bu gösteride de bahsetmiş. ve taklit hat safhada.
her şeye rağmen çok güldüğümü belirtmek istiyorum. hele o ''bizim nesil en çok dua bilen nesildir'' kısmına ve dua okurken yapılan kafa hareketlerine bittiğimi söyleyebilirim. köpeği ve eski kedisi üzerinden yaptığı espriler de takdire şayandır.
-e su demedin? gerizekalı, niye gizli özne kullanıyosun?
bunların da dışında müzikal yeteneği hakikaten çok iyidir. öyle bi ses var ki adamda; başkasının sesini taklit ederken bile ''allah allah'' dedirtecek şekilde iyi şarkı okuyor.
ilkokulda sürekli gündeme gelen sorunsaldır. öğretmen sınıf başkanına ''konuşanları ben gelene kadar tahtaya yaz'' der. ve başkan kasıtlı olarak kankasını yazmaz. ''bizi yazdın onu niye yazmadın?'' şeklinde diğer çocuklar isyan eder...
(bkz: anılar)
acilen birinin beni hem felfesik, hem bilimsel, hem sanatsal, hem de evrime inanan birinin allah'a da inandığına ikna etmeli. evet, imkansız gibi görünüyo ama beynimi yicem. nolur öyle biri olsun, nolur ya, nolur.
genelde facebookta duygularınızı açamadığınız birine, sizin için önemli olan birine ya da yanlış anlaşılırsanız bir daha yüzüne bakamayacağınız birine mesaj gönderdiğiniz zaman oluşan paranoyalardır.
sırasıyla evreleri şudur;
-ya keşke göndermeseydim.
-yok yok iyi yaptım, içimde kalmasın.
-ama şimdi yanlış anlarsa.
-açıklarım ya nolcak.
-ya bi daha yüzüne bakamam kahretsin keşke yollamasaydım.
cevap gelene kadar paranoyalar gelişir de gelişir. gerektiğinde arkadaş aranır ve ondan ikna edici sözler beklenir. eğer iyi bir arkadaşsa
-olm ne olabilir ki en fazla lan, hem o kötü bi şey dicek kadar kötü biri değil...
gibi tesellilerde bulunulur. siz ona ''tabi ya, doğru'' dersiniz ama içinizde hep bi kuşku vardır. böyle durumlarda karşı taraf cevap vermez ve siz farklı bi sekmedeyken facebook sekmesinde oluşan (1) yazısına karşı adeta ölürsünüz. sanırım yazdı diye düşünür saçma bir oyun bildiriminin geldiğini görürsünüz. bir dahaki facebooka girişte mesaj kısmının (1) olduğunu görürsünüz, yine yüreğiniz ağzınıza gelir ve yine o olmadığını görüp umudu kesersiniz. ya da kesitiğinizi sanırsınız.
facebook insanın kendi iradesiyle bırakabileceği bir yer değil. benim elim dondura gitmiyor. gitse de açıyorum sonra. kökten gitsin de artık rahatlayalım...
zamanın geçecek olduğunu bilmek şu anlarımda bana huzur hissi veriyo. şu an bi yandan yakında sınavı olacak dersin kitabını henüz almadığım için içimin rahat olmamasına, paramı alamadığım için annemin bana kızmasına üzüldüğüme ve babamı kırdığım için bünyede oluşan suçluluk duygusuna lanet etsem bile bi 1 hafta sonra hatırlamayacağıma çok seviniyorum. bu zamana kadar ''unutamam, yapamam, bırakamam'' dediğim şeylerin sayısını bile hatırlamazken zamanın acıları dindirdiğine inanmak cidden içimi rahatlatıyo. sanırım böyle durumlarda düşünmemiz gereken tek şey ''bunları hatırlamıycam bile'' deyip motive olmak.
ama hala hiç rahat değilim. sınav kitabını almadım, param olmadığı için alamıycam + sınavdan kötü bi şey alıcam. zaten ders zor bi ders. proje ödevi de alamadım ondan. bi de ana ders. allah'ım yardım et.
