ensede efil efil rüzgar, sabah kalkınca tarama derdi yok oh insana kendini yaz ayları için rahat hissettiren tıraştır. lakiiin, ben gibi sap bir bünye için, hele boyunuz bir altmış beş bandında, kafanızda azıcık kocamansa ve bir arkadaşınız abi seni bir kızla tanıştıracağım dediyse kendinizi nemrut dağındaki kafa heykelleri gibi hissedersiniz, kafa var ama vucut yok gibi...
nida ateş'in sanki yaşayarak okuduğu türkü. cumhuriyetin ilk yıllarında askerlik çağı gelmiş delikanlıların maden ocaklarında mecburi olarak çalıştırıldığı, yahut çalışmamak için vergi verdiği dönemden günümüze çığlık atan feryat eden, maden ocağının demir kapılarının üzerlerine kapandığı yangın yeri türkü.
neresinden bakılırsa ayrıştırıcı, kavgacı, her zaman öteki kalmaya mahkum bir zihniyettir, elma 'kurtları'da muratgilin damından atlamaya çalışan mekaplılarda bu kategoridedir.
oktay rıfat horozcu'nun ağzımın tadı şiiri gibidir, çözüm süreci, suriye meselesi, taksim gezi parkı, mısırda patlak veren darbe ve yansıması ramazan rehaveti vs.
ağzımın tadı yoksa, hasta gibiysem,
boğazımda düğümleniyorsa lokma,
buluttan nem kapıyorsam, vara yoğa
alınıyorsam, geçimsiz ve işkilli,
yüzüm öfkeden karaya çalıyorsa,
denize bile iştahsız bakıyorsam,
hep bu boyu devrilesi bozuk düzen,
bu darağacı suratlı toplum.
hiç unutmadığını yalnızca senin bildiğin anların, eşyaların, zamanların, anlamların üzerine boş bulunup kendini açık ettiğin anahtar cümledir hiç unutmadım ki.
elbette bu başlığı trollük olsun diye 'sözlük yazarlarının hiç unutamadığı anlar' olarak açabilir, anketin dibine vurabilirdim, lakin önemli olan bizatihi anın ne olduğu o anın o eşyanın o dokunuşun o gülüşün o düşüşün adı rengi dili sözü neyse artık önemli değil o şeyin ne hissetirdiği üzerine kafa yormak istedim.
doblo'nun arka bölmesine sermişiz kilimi, arkadaşlarla kumlaya gidiyoruz, o yaz üniversite bitmiş, avarelikte melankolizmde umutsuzlukta zirve yapmışım, altı sap hayal edin, günü birlik denize gidiyoruz siz düşünün gerisini.
o yıllarda metal kutularda çeşit çeşit sakızlar yeni çıkmış, kız arkadaşıma her gün sırf o çok seviyor diye belki şirin gözükmek kaygısıyla, paradan altı sıfırı henüz yeni atmak üzereyken 1.000.000 tl'ye çilekli sakız alırdım, tavşan gibi kemirirdi kerata... ilk öpüştüğüm kızdır kendisi, ağzı dudakları silme çilek kokusu.. nasıl köpek gibi özlüyorum, nasılda ayrılmışız, nasılda başka şehirlere savrulmuşuz, kazancı bedih ciğer kebabı nasıl olur görsün o derece içim yangın yeri..
arif hayvanı doblonun camından dışarıya bakan kafamı kendisine doğru çevirerek daha ne olduğunu anlamadan o sakızlardan ağzıma attı, erol taş gibi gülerek denize giden hayvan güruhu psikolojisiyle gülmeye başladı... neyse sakızı ağzımda bir iki çevirmemle sanki kokusu değmiş yüreğime, sanki yine o pasaklı öğrenci evinde benim gönlümün muradını, emanını, yarasını, dermanını, kollarıma alıyormuşum gibi hissetmemle böğüre böğüre ağlamam bir oldu...
çocuklar arabayı sağa çekti.. beş tane sap altında şort, ayağında terlik yanımızdan vızır vızır arabalar geçerken böğüre böğüre ağlayan diğer adama bakıyordu... tabi onlara ne olduğunu anlatmam, sabah poğaçalarıyla çaylarımızı içerken olabildi, sanki bir şey olmuş sanmışlar öyle öküz gibi ağlamakta neymiş denize gidecekken.. bi araba küfür yedim çocuklardan. akşama kadar geçtikleri taşağı anlatmıyorum bile...
bir çilekli sakız hikayesidir, kim sorsa o sakızı 'hiç unutmadım ki' diyeceğim. siz neyi 'hiç unutmadınız ki'?
din önce suistimalin kapısın kapar sonra yasak eder. erkeğe bakmayacaksın derken, kadına tahrik etmeyecek tavırlar ve giyim konusunda ölçü verir nasihat eder, emreder. ondan sonra ortak olunan günah için biri diğerini sorumlu kılamaz.
Elleri, şehrin kalbinde duruyor. Kekeme trafik ışıkları; yeşili kırmızıya çeviriyor fasılayla yirmi dört saatin yirmidördünde de, bir adamın iki eli de cebinde yürüyorsa fena kork retorik bir yanılsama olarak şehrin aydınlık erinçli havasını bozuyor bu adam, hepi topu bu.
Vaadinde kahrolayım, cebi adamın; şehrin içinde kayboluyor, şehir adamın cebinden büyüyor. Keskin bir hülya sırtından akıyor, ensesi boynu ekşi ter kokusu bir ölmek hayal ediyor adam, bir yaşamak hınç ile bir susmak hayal ediyor ne deseler konuşmayacak bir kırgınlıkla, bir söylemek umuyor adam içini felaha erdirecek bir solukla.
Şahkülü kaymış gönyesi bozuk hayallerinde bulanıp durulayım, anlat uzun samsuna bölüp kahrını, anlat menamin çay tabakları demir küllükler berisinde, sekiz yıl önce kaplattığın kimliğindeki vesikalık fotoğrafın ciddiyetine aldırmadan nasıl oluyor nasıl nasıl oluyor da? Neyse hiç girme oralara sende haklısın, ucundan bir hayat yaşamak böyle bir şey demek hakeza?
Diyeceğim şu aslında, yormayacağım kalbimi, yormayacağım inan olsun, şu bizim kahrımız abi, şu iki kelamı bölüşmüşlüğümüz ötesinde kendiliğinden bir ömür berisinde öyle susuyoruz ya kelimelerin ağırlığından usanıp usanıp abi susuyoruz ya hani? Ne olacak halimiz abi? isnat ettiğin sancına dolanayım, kahrına ortak koşayım çığlığımı ne olacak halımız böyle?
Kaskatı kesilince keder, parmaklarımdan hatta tüm vucudumdan dökülüşünce harfler; içimden araba farları, metro istasyonları sokulgan bir yalnızlık geçerken ha deyince söylenemeyen, teşehhüt miktarı gülümseyen bir hayale doğru eğrilirken anlam, mekan, zaman; penye tişörtler ürpertirken, aceleyle içime biriken bir hatıra yanağıma ağladı, sonra ben yanağıma ağladım.
Ayakkabıma derman allahım! ayaklarım zaten kendinden azatlı, toz şeker dökülmüş çay tepsisi kadar evimizdeki, idealize edilmemiş duru hatta yavan anlatışları olan bir sıradanı anlatan sıradan hepsini anlatan mütamadi bir hatıraydı işte, günün orta yerine düştü, sonra ümit sandığım kalelerim düştü birbir, demiştim ya yanağıma göz yaşım düştü, yüzüm düştü düştü yüzüm güzel bir düştü... Niye biz yürüyor yürüyor gidemiyoruz, niye günler geçer geçer geçerken biz hep aynı yerde çırpınıyoruz, umudumun hakkı hatıralarımın ahdi için abi şu şuncağız yüreğimizin bir emanı olmayacak mı? içime hep ikindiler okunuyor, içim hep akşam üstü ne karanlığım tepeden tırnağa ne pırıl pırıl aydınlık, ikindi vaktinde uyunmaz, içim uyuyor boynum sırtım ekşi ter kokusu şehirler içinde vitrinler içinde hatıralara vuruldum kanım bir alışveriş merkezinin camdan kapılarına akıyor, bir şehir sebepsiz benim gibi adamlarla büyüyor.
bazı yazarların kahrolduğu, allahım, geceler boyu uyuyamadığı ama aslında hiiiiiç mi hiç takmadıkları her entrylerinin eksilenme durumları. evet onlar öyle ilgi çekici yazıyorlar ki, konulara öyle çomak sokuyorlar ki her yazar böyle işi gücü bırakıp devamlı onları eksiliyor.
oğlum yemeği beğendin mi?
:çooook
tuzu nasıl olmuş oğluşum koca kafalım benim?
:kollektif uyum içinde
ne içinde?
:yetenekleri belli bir annesin sonuç itibari ile
ne itibari ile?
:bloklar arası aralık diyorum anne!!
