Bir beckham’a bakıyorum bir arda’ya bakıyorum. Ülkenin avrupa karşısındaki özeti gibi. Çok şükür en azından bu farkındalığı yaratıyor bende adam hazretleri.
Karşımda ağlayan biri olduğunda benim de gözlerim doluyor. Küçüklükten kalma bir şey sanırım. O yüzden birlikte ağlayabiliyorum anca. Teselli vermek zor oluyor benim için.
çokça yapıp yanıldığım bir şeydi ama artık insanları yargılayacak kadar bile dikkate alamıyorum. dış görünüşlerinin, konuşmalarının veya hissettiklerinin benim için hiç önemi yokmuş gibi geliyor. kafamda herhangi bir düşünce oluşmuyor. kafamdan geçen sadece 'karşımda bir insan var' o kadar yani.
